donderdag 8 maart 2012

Het licht is uitgezaaid

Op een vrijdag parkeren wij onze auto bij Harlingen-Haven en stappen we op de boot naar Terschelling. Ik mag er een workshop “Paaskaarsen maken” geven en een kerkdienst leiden. De veerboot is enorm en we varen tussen ijsschotsen door de haven uit. Koud is de wind en de lucht kleurt roze. Langzaam wordt het donker en lichten de boeien rood en groen op en zie je het licht van de vuurtorens langs de hemel gaan.

Twee uur duurt de overtocht. Na een poosje zie je de vaste wal niet meer en ben je omringd door water. Terwijl je zo op de boot zit, laat je je gewone leventje achter je; het verdwijnt achter de horizon. En zo stap je op het eiland als het ware een nieuw leven binnen: even los van alles, onbereikbaar en afgesloten van alle hectiek en drukte.

op de boot naar Terschelling gaat de zon onder

Vanwege ijsgang is onze boot, eerder op de dag, uitgevallen en komen we pas bij donker op het eiland aan. In diepe duisternis staan we bij een bushalte en we hebben geen idee waar we moeten zijn. Met het schijnsel van onze i-pod en mobiel zoeken we een pad. Wat ben je als mens hulpeloos in het donker. Het heeft iets beangstigends als je niet weet waar je bent en als je niet weet waar je heen moet. Wat zijn we blij als we het huisje vinden. De lampen gaan aan en er gaat eten op het vuur. Licht en warmte doen hun werk. We voelen ons prettig en thuis.

De volgende dag is de workshop Paaskaars maken. De symboliek van het licht is na ons nachtelijk avontuur weer extra duidelijk. Er worden prachtige kaarsen gemaakt. Ieders levenservaringen spelen erin mee en iedere kaars vertelt zijn eigen verhaal. In een grote kring staan ze rond de paaskaars, te wachten op een vlammetje. Zo wordt het licht uitgedeeld en doorgegeven.

Het Licht is uitgezaaid en niet door weer en wind te doven.
Hoe diep het donker ook, wij zullen in zijn kracht geloven.
Het Licht is uitgezaaid in ons, opdat wij zullen stralen.
In onze liefde wil het zich in duizendvoud herhalen.
Maak ons tot lichtjes in de nacht voor al wie met ons adem halen.

tekst van Sytze de Vries

’s Avonds wandelen we door het donker. We gaan daar waar de lantarenpalen staan en waar we de vuurtorenlichten zien. Hun licht is als een hartslag: een vertrouwenwekkend ritme, dat altijd doorgaat. Licht maakt alles anders, en dat is wat we hier aan de lijve ervaren. In onze tijd is licht zo vanzelfsprekend en zo altijd onder handbereik. Maar daardoor vergeet je wel eens hoe kostbaar het is. Want het donker maakt ons machteloos en kwetsbaar en kan ons som ook bang en onzeker maken. Een van de deelnemers had haar paaskaars versierd met een vuurtoren. Juist op deze plek is dat een mooi symbool: het licht dat je door het donker heen loodst, dat helpt je te oriënteren en zorgt dat je in alle duisternis niet ten onder gaat.

paaskaars met vuurtoren

Andere kaarsen werden met een schip of met golven versierd. Je kunt het leven vergelijken met varen in een boot. Soms vaar je vredig in de zon, soms heerst er storm en word je heen en weer geslingerd. Het licht is de zon die uitbundig straalt of een paar kleine sterren aan een donkere hemel, of het licht van de vuurtoren aan de horizon. Ik hoop dat alle paarkaarsen die er dit weekend gemaakt zijn ergens aangestoken gaan worden, en dat ze teken van hoop mogen zijn.