Water wordt wijn

Bijna 2 jaar heb ik geen blogs geschreven. Ik had mijn hoofd en hart bij andere dingen: de zorg voor mijn vader. Je hart en hoofd hebben zo hun beperkingen: soms kan er even niet méér bij. 

De laatste levensfase van mijn vader was niet altijd makkelijk. Het is moeilijk om te zien hoe je sterke vader steeds kwetsbaarder wordt. De onzekerheid maakte het moeilijk en het uithouden van de machteloosheid. Want soms kun je maar zo weinig doen, niet meer dan dichtbij blijven.

Terugkijkend op de afgelopen jaren is er echter iets ánders dat overheerst: de dankbaarheid om de gegroeide verbondenheid tijdens deze laatste fase van zijn leven.

Bij een lezing van Jos en Inez van Oort, over Rebible, werd de vraag gesteld: wanneer werd in jouw leven water tot wijn? Voor mij waren dat deze jaren met mijn vader: een moeilijke tijd vanwege ziekte en beperking werd tot een kostbare tijd vol vreugde en dankbaarheid. Iets wat begon als een moeilijke opgave werd een groot mooi geschenk. In het begin van mijn leven was er de nabijheid van mijn daddy – en nu aan het einde van zijn leven was die nabijheid er weer. Dat hij al die veranderingen in deze laatste jaren zo dapper en moedig heeft doorstaan en blij was met de nabijheid van ons gezin, was zijn geschenk aan ons. 

Mijn vader gaat met mij mee op mijn levensweg. Er gaat geen dag voorbij of ik ben me bewust van mijn verbondenheid met hem. Ook vandaag, onderweg in de trein. Een ouder echtpaar loopt in de wagon zoekend rond naar 4 plaatsen bij elkaar. Dat valt niet mee, want in elke trein gaat iedereen altijd apart zitten. Pas als er nergens meer een vrije plek is, gaan mensen naast elkaar te zitten. Omdat ik zie dat ze graag samen willen zitten, bied ik aan bij een andere ‘solo’ reiziger te gaan zitten, zodat zij met z’n vieren bij elkaar kunnen zitten.

Twee wat jongere vrouwen komen bij het echtpaar zitten: het blijkt een gezin. Ze zitten gezellig te praten en het is duidelijk dat ze niet vaak meer in deze samenstelling bij elkaar zijn. Ineens ontroert het mij. Want de vier-eenheid van het gezin waarin ik mijn leven begonnen ben en waarin ik vertrouwen en liefde geleerd heb, is niet meer. Voortaan zijn wij met 3 en met 1 in ons hart. 

afbeelding van pixabay

Ik geniet van het viertal naast mij en hun voelbare verbondenheid als gezin. Bij die verbondenheid met het gezin van mijn jeugd waren mijn hoofd en hart de afgelopen jaren. Het stemt mij weemoedig dat het voorbij is. Tegelijkertijd besef ik meer dan ooit de rijkdom van mijn jeugd: het gezin waar ik uit kom dat zo lange tijd bleef bestaan. 

Als we op onze bestemming  aankomen, haalt de vader van het gezin aan wie ik mijn plaats afstond mijn bagage uit het bagagerek, als wederdienst. Ik ga met een warm gevoel verder. Mijn vader is er niet meer, maar ik ga verder in dankbaarheid met alles wat mijn vader mij geleerd en aangereikt heeft. 

De kracht van één!

Zo had ik er nog nooit over nagedacht, over het getal één. Want ik vind 1 niet veel, ik vind het weinig. Op 1 been kun je niet lopen en in je eentje begin je niks. Maar je kunt het ook heel anders zien: nul is niets, en 1 is iets. Dan is 1 véél!

Ik was in De Bleek in Almelo bij de lezing van Peter Smith met de titel: ‘The power of one.’ Het was een aanstekelijk verhaal over de kracht van één. Want 1 lijkt niks, maar kan veel.

Wij denken vaak dat wat wij doen geen verschil maakt. Wij geloven niet in de kracht van 1. Dus wij gooien ons lege boterhamzakje op straat – wat maakt dat ene zakje nu uit. Of wij rapen het lege flesje dat rondzwerft op straat niet op – wat maakt dat ene flesje nu uit.

Peter Smith is kunstenaar en filosoof. Hij gelooft in de kracht van kunst en hij gelooft niet in: ‘Wat ik doe is te klein om een verschil te maken’. Want dat is een heel wijdverbreid geloof en dat geloof maakt de wereld niet beter. Integendeel. Als je bijvoorbeeld kijkt naar de problematiek van zwerfafval: elke seconde komt er zoveel bij dat Pieter Smith 6 seconden nodig had om het te filmen. Die hele berg plastic afval die rondzwerft, in het water verdwijnt en uiteindelijk in ons eten terecht komt – allemaal het resultaat van ons geloof dat je in je eentje niks begint.

Want wij komen niet in actie omdat die ander niet in actie komt, en die ander komt niet in actie omdat wij niks doen. Zolang wíj niet veranderen, verandert de wereld niet.

Het sterkste wapen dat wij mensen tot onze beschikking hebben is ons geloof. Geloven wij dat we in ons eentje niks kunnen beginnen óf geloven we in ‘the power of one’?

Peter Smith stelt: iets doen waarvan je dacht dat het geen verschil maakt, is de grootste onontdekte kracht op aarde. Wat je doet maakt verschil als je het zichtbaar doet en als het makkelijk kopieerbaar is. Want: ‘Small acts, when multiplied by millions of people, can transform the world’. (Howard Zinn)

‘Ja zeg’, zeggen mensen dan: ‘ik ga toch niet de rotzooi van een ander opruimen!’. Peter Smith zegt: ‘Ik doe het niet voor die ander die dat afval heeft weggegooid. Maar ik doe het voor mijn kinderen. Zodat zij hier in de toekomst net zo prettig kunnen leven als wij.’

Het heeft geen zin om te klagen – wat helpt is iets doen: niet chagerijnig maar uitnodigend. ‘The flap of a butterfly's wings in Brazil set off a tornado in Texas’ (Edward Lorenz)**

Het was een aanstekelijk verhaal, daar in De Bleek. Bijna een preek: bemoedigend en uitnodigend, vanuit het geloof dat ieder mens verschil kan maken.

Op de fiets terug naar huis kon het niet anders: bij een stoplicht raapte ik een stukje zwerfafval op. Het is de beweging die een tornado kan veroorzaken. Wie doet er mee en helpt die grote kracht ontdekken: iets doen waarvan je dacht dat het geen verschil maakt?

*Kleine daden, vermenigvuldigd door miljoenen mensen, kunnen de wereld veranderen.

**De beweging van een vlindervleugel in Brazilië kan een tornado veroorzaken in Texas.

lees meer op: www.thepowerofone.nl

afbeeldingen van Pixabay