Een ronde, bruine montuur – het brilletje van zijn
grootmoeder. Een vrouw met een rotsvast geloof, elke middag las zij lange tijd
in haar gebedenboek. Zij bad voor haar echtgenoot, haar kinderen. Als je nu
zo'n oud gebed leest, ben je verbaasd. Hoe anders dachten en geloofden mensen
toen.
Aan het begin en einde van elke kerkenraadsvergadering deelt
een van ons iets: een mooi gedicht, een tekst die aanspreekt of een lied om
samen te zingen. Vanavond liggen het brilletje en het gebedenboek van een oma
in onze kring.
 |
| een afbeelding van pixabay |
Onze voorouders keken door een andere bril dan wij. Ook mijn
voorouders hadden een heel ander leven dan ik en keken anders naar de dingen.
Bij de spullen van mijn oma vonden we ook dergelijke gebedenboekjes. Het
rollenpatroon tussen mannen en vrouwen stond heel erg vast: de man het hoofd en
de vrouw gehoorzaam. Mijn haren gaan ervan overeind staan. Zo is het heel lang
geweest en helaas op vele plekken nog.
Tegelijkertijd is het bijzonder hoe mensen toen vanuit een
groot godsvertrouwen leefden. Dat rotsvaste geloof van onze voorouders, dat hen
kracht en troost gaf, was iets kostbaars.
 |
| een afbeelding van pixabay |
Aan het einde van de vergadering staat niet het brilletje
van grootmoeder, maar de eigen bril van het kerkenraadslid centraal. Hij zegt:
'Tussen rotsvast geloof en ongeloof zit een groot grijs gebied van vermoeden,
twijfelen, vragen stellen en zoeken'. Wij bekijken de wereld weer met onze bril
en veel wat voor onze voorouders vanzelfsprekend was, is dat niet meer.
Wat mij betreft ben ik blij dat de verhoudingen tussen
mannen en vrouwen veranderd zijn. Dat ik kon studeren, een eigen baan heb, dat
ik zelf keuzes kan maken en dat mijn man en ik alle beslissingen samen
overleggen en tot een gezamenlijk besluit komen.
Ook in het geloof is veel veranderd. Ik lees de
bijbelverhalen niet als historie, maar als verhalen vol diepere lagen en
symboliek. Het zijn voor mij verhalen over vreugde en verdriet, angst en hoop,
over liefde, trouw en toekomst. Mijn eigen vragen en twijfels, hoop en verwondering
herken ik in deze oude verhalen.
Zo leef ik ergens in het 'grijze' gebied dat in mijn
beleving heel veelkleurig is. Door onze eigen bril mogen wij kijken naar onze
wereld en zoeken naar wat goed is en toekomst geeft. Dwars door twijfels en vragen
heen kunnen we af en toe een antwoord vinden. Huub Oosterhuis noemt het: 'Zien,
soms even'.
Laten we zo gaan in dat oude spoor, onze voorouders
achterna, maar met onze eigen bril op en in alle veelkleurigheid van deze tijd.
Op zoek naar sporen van het goddelijke, in liefde en trouw.
