donderdag 25 juli 2019

Water wordt wijn


Bijna 2 jaar heb ik geen blogs geschreven. Ik had mijn hoofd en hart bij andere dingen: de zorg voor mijn vader. Je hart en hoofd hebben zo hun beperkingen: soms kan er even niet méér bij. 

De laatste levensfase van mijn vader was niet altijd makkelijk. Het is moeilijk om te zien hoe je sterke vader steeds kwetsbaarder wordt. De onzekerheid maakte het moeilijk en het uithouden van de machteloosheid. Want soms kun je maar zo weinig doen, niet meer dan dichtbij blijven.

Terugkijkend op de afgelopen jaren is er echter iets ánders dat overheerst: de dankbaarheid om de gegroeide verbondenheid tijdens deze laatste fase van zijn leven.

Bij een lezing van Jos en Inez van Oort, over Rebible, werd de vraag gesteld: wanneer werd in jouw leven water tot wijn? Voor mij waren dat deze jaren met mijn vader: een moeilijke tijd vanwege ziekte en beperking werd tot een kostbare tijd vol vreugde en dankbaarheid. Iets wat begon als een moeilijke opgave werd een groot mooi geschenk. In het begin van mijn leven was er de nabijheid van mijn daddy – en nu aan het einde van zijn leven was die nabijheid er weer. Dat hij al die veranderingen in deze laatste jaren zo dapper en moedig heeft doorstaan en blij was met de nabijheid van ons gezin, was zijn geschenk aan ons. 


Mijn vader gaat met mij mee op mijn levensweg. Er gaat geen dag voorbij of ik ben me bewust van mijn verbondenheid met hem. Ook vandaag, onderweg in de trein. Een ouder echtpaar loopt in de wagon zoekend rond naar 4 plaatsen bij elkaar. Dat valt niet mee, want in elke trein gaat iedereen altijd apart zitten. Pas als er nergens meer een vrije plek is, gaan mensen naast elkaar te zitten. Omdat ik zie dat ze graag samen willen zitten, bied ik aan bij een andere ‘solo’ reiziger te gaan zitten, zodat zij met z’n vieren bij elkaar kunnen zitten.

Twee wat jongere vrouwen komen bij het echtpaar zitten: het blijkt een gezin. Ze zitten gezellig te praten en het is duidelijk dat ze niet vaak meer in deze samenstelling bij elkaar zijn. Ineens ontroert het mij. Want de vier-eenheid van het gezin waarin ik mijn leven begonnen ben en waarin ik vertrouwen en liefde geleerd heb, is niet meer. Voortaan zijn wij met 3 en met 1 in ons hart. 

afbeelding van pixabay

Ik geniet van het viertal naast mij en hun voelbare verbondenheid als gezin. Bij die verbondenheid met het gezin van mijn jeugd waren mijn hoofd en hart de afgelopen jaren. Het stemt mij weemoedig dat het voorbij is. Tegelijkertijd besef ik meer dan ooit de rijkdom van mijn jeugd: het gezin waar ik uit kom dat zo lange tijd bleef bestaan. 

Als we op onze bestemming  aankomen, haalt de vader van het gezin aan wie ik mijn plaats afstond mijn bagage uit het bagagerek, als wederdienst. Ik ga met een warm gevoel verder. Mijn vader is er niet meer, maar ik ga verder in dankbaarheid met alles wat mijn vader mij geleerd en aangereikt heeft.