In Bern logeer ik in een hotel. Het is heel eenvoudig en zonder overbodige luxe, maar je merkt dat alles met zorg en aandacht gedaan wordt. In de ontbijtzaal hangt nog kerstversiering. Het is duidelijk niet kant en klaar gekocht, maar zelf-gemaakt, van anijssterren en gedroogde doorgesneden plakjes sinaasappels. De ochtendzon kleurt de stukjes prachtig oranje. Het viel mij in het Emmental al op dat er hier overal nog kerstversiering is: groene dennetakken bij de voordeur, met lantarentjes erbij, en ook groene takken in de brede vensterbanken aan de buitenkant van de ramen, met slingers van dennenappels. Het ziet er warm en gezellig uit. Zou dat komen omdat het hier veel langer winter is dan bij ons?
Hier in Bern is het warm en zonnig, bijna voorjaar. In de bergen heb ik het zó koud gehad maar hier eet ik mijn lunch op het balkon van mijn hotelkamer. Ik zoek elke dag een familielid op, en de rest van de dag heb ik de tijd aan mezelf. Elke morgen is er de vraag: wat ga ik vandaag doen? Het is een ongekende luxe om te kiezen wat ik zelf wil, zonder de dwingende regie van de agenda of van wat anderen van mij willen. Vaak voel ik me heen en weer getrokken tussen wat anderen van mij vragen en willen en mijn eigen verlangens. Dat ik nu mijn eigen keuzes kan maken, is een groot cadeau. Het maakt de dagen licht en ongecompliceerd en tot mijn verwondering maakt het mijn dagen ook heel lang.
Bern is voor mij een bekende plek, en er zijn zoveel dingen die ik zou willen doen. Maar ik besef dat teveel willen maakt dat ik weer in dezelfde spiraal kom als thuis, en dus vallen er heel veel dingen af. Wat vooral overblijft is wandelen: op de Gurten, waar ik vele jaren geleden vaak met mijn oma wandelde, en langs de Aare, de rivier die door Bern stroomt en die zo’n prachtige blauwe kleur heeft. Er is veel te zien .. al die kleine wonderen waar je anders aan voorbij stormt, en veel te horen, juist als het heel stil is. De zon gaat onder en zet alles in gouden gloed. Ik wil nog niet terug naar mijn hotelkamer, en ga zitten breien op een bankje langs het wandelpad. Het is onvoorstelbaar hoe heerlijk lang de dagen duren.
Terug in het hotel vallen mij op een nieuwe manier de schilderijen op die in de zalen en de gangen van het hotel hangen. Ze hebben intense kleuren en zijn meermaals verdeeld in twee vlakken: onder groen of bruin, en boven blauw. De vlakken zijn groot, maar levendig geschilderd. En precies daar waar beide kleurvlakken elkaar raken, is een gouden streep geschilderd. En ineens krijgen deze schilderijen betekenis voor me: het groen en het bruin zijn voor mij de aarde, het blauw de hemel daarboven, en de gouden streep, dat is de plek waar hemel en aarde elkaar raken, de plek waar wij mensen staan. De gouden streep staat zo voor het hier en nu, de plek en het moment waarop ik ben. In deze dagen beleef ik het hier en nu heel bewust als een gouden moment. Het huidige moment is het kostbaarste geschenk dat we hebben, schreef ik kortgeleden over uit een boekje van Thich Nhat Hanh. Ik besef dat ik dat kostbaarste geschenk veel te vaak over het hoofd zie, en daarmee dat goud, juist op die ene plek tussen hemel en aarde waar ik mij bevind.
