donderdag 3 maart 2011

Met open ogen

In het Zwitserse Emmental loop ik van het ene naar het andere dorp, over besneeuwde paden langs de rivier de Ilfis. Ik kijk mijn ogen uit: ik ben hier nog nooit geweest. De oude boerderijen, de bergen, de houten bruggen: alles is nieuw voor mij. Met open ogen en open oren ga ik door het landschap en neem alles heel bewust in me op.
Vanwege het zonnige weer zijn er op deze zondagmiddag meer mensen onderweg. Velen met hun kinderen of hun hond; druk pratend of in gedachten. Deze mensen wonen hier. Dit is hun gewone wereld, waar zij wonen, werken, liefhebben, huilen, lachten … elke dag opnieuw. Ik bekijk hun wereld met verwondering; zij zien het als heel gewoon.


 Ineens besef ik hoe vreemd dat eigenlijk is: dat ieder zijn eigen wereld als ‘de’ wereld ziet. Ieder mens bekijkt alles vanuit zijn of haar eigen gezichtspunt. vanuit de eigen plaats en situatie. Voor mij is alles hier bijzonder: de huizen, de kleur van de treinen, de taal, het landschap – maar voor wie hier woont, is dit juist heel gewoon. Het kleine meisje dat aan haar moeders hand op het perron staat zal déze wereld als haar referentiepunt nemen, helemaal onbewust. Dit vindt zij gewoon, en zij zal zich juist verwonderen wanneer ze in Voorthuizen zou zijn.

Ik bedenk hoe goed het daarom is om eens uit je dagelijkse leven te stappen en je op onbekend gebied te begeven. In het gewone leven kijk je aan veel dingen voorbij, maar in een nieuwe omgeving zijn al je zintuigen alert, ben je opener en bewuster aanwezig. Hier ben ik, en ik kijk mijn ogen uit. En straks zal ik, eenmaal weer thuis, ook weer met nieuwe ogen kijken naar alles wat mij op alle gewone dagen heel normaal en bijna oninteressant voorkomt. Even afstand nemen is zo de beste nieuwe bril.