vrijdag 23 januari 2015

Een vervolg aan de bijbel

In onze nieuwe woonplaats is een filmhuis. Ineens gaan we regelmatig naar de film: dat is jarenlang niet voorgekomen. De ene film is mooi, en andere zijn zo meeslepend dat we er nog dagenlang mee bezig zijn. Een film  die op het programma stond was de film ‘Pride’. Ik had gelezen dat het over stakingen ging en over Margaret Thachter en ik had de film daarmee als voor mij niet interessant afgedaan. Maar dat was een groot misverstand! Gelukkig nam mijn dochter mij mee.

De film bracht ons naar het Engeland onder Margaret Thatcher. We kwamen terecht in een Londense homobar en in een mijnwerkersdorp in Wales. De combinatie lag niet voor de hand, maar daar ging de film juist over. Twee totaal verschillende werelden raakten met elkaar verbonden. De woordvoerder van de mijnwerkers ontmoet voor het eerst in zijn leven een homosexueel. De homo-woordvoerder maakt voor het eerst kennis met een mijnwerker. 

Het gaat in de film over een politieke situatie, maar vooral over wat dit met mensen doet. En wel in het bijzonders met de homosexuelen en de mijnwerkers. De combinatie ligt niet makkelijk  en dreigt regelmatig uit de hand te lopen. Maar ondanks alle huizenhoge vooroordelen en angst groeit er verbondenheid. Dankzij een paar mensen die een eerste stap durven te zetten, die volhouden en hun onzekerheid en angst overwinnen. Twee groepen mensen die zo verschillend zijn, maar die iets wezenlijks gemeen hadden: hun strijd om serieus genomen te worden, om voor vol te worden aangezien.


Het eind van de film is dermate ontroerend dat wij samen onze tranen de vrije loop laten. Het is bijzonder dat dit echt gebeurd is. Ik verbaas mij dat ik er niets van wist. Waarom is mij dit ontgaan en hoor ik het pas 30 jaar later? Is het toen voorpaginanieuws geweest? Of is het toen ergens in een klein berichtje op pagina zoveel van de krant met een paar woorden afgedaan? 

In de aftiteling van de film lezen we hoe deze contacten tussen de mijnwerkers en de homosexuelen verder gewerkt hebben. Voor bijvoorbeeld een van de mijnwerkersvrouwen. Door de contacten met de homobeweging is zij gaan studeren en zij is nu lid van het Lagerhuis. Maar ook voor de homosexuelen heeft het positieve gevolgen gehad in de aandacht voor en de kijk op homorechten.

In onze wereld gebeuren bijzondere dingen. Soms komen ze niet of nauwelijks in het nieuws. Soms besef je achteraf pas dat er iets buitengewoons gebeurd is. Er zijn dingen die, net als zaad, tijd nodig hebben om groot te groeien.

Deze film gaat over empathie, over elkaar accepteren en elkaar steunen. Het is een film over verbondenheid en over moed en uithoudingsvermogen. Het gaat in deze film niet over God, maar voor mij is dit nu echt een religieuze film. Want het zaad van de liefde verandert mensen en verandert de wereld. Dat is voor mij geloven. 

Als ik een vervolg zou mogen schrijven aan de bijbel, dan kwam deze film er in. En ‘Intouchables’, het verhaal van Nelson Mandela en van Martin Luther King en nog veel meer.  Gelukkig dat er zoveel zaad van liefde wordt gezaaid en dat het kiemt en groeien zal!