zondag 2 juli 2017

Het leven dat verder stroomt

Het trappenhuis, het halletje, de piepkleine douche en de oude balken: het is allemaal nog precies als toen. In dit studentenhuis in Groningen werd ik 34 jaar geleden zo verliefd dat het nog steeds niet over is. Ik zie het voor me zoals het toen was en ik voel me nog 20, zoals toen.

Maar niet ìk ben 20, maar het meisje dat tegenwoordig in diezelfde studentenkamer woont. En zij is net zo oud - of liever jong- als mijn jongste dochter. Het hele studentenhuis zit vol met jonge mensen die mijn kinderen zouden kunnen zijn.


De stad om mij heen is heel herkenbaar en vertrouwd en tegelijkertijd ook erg veranderd. De kinderboekwinkel is er nog en het winkeltje waar ik mijn eerste oorbellen kocht. Op zoveel plekken heb ik hier herinneringen en op zoveel plekken staan mijn voetstappen. Maar in zekere zin is mijn wereld van toen verdwenen: vrienden zijn verhuisd, winkels opgeheven en er is in Groningen niets meer wat op mij wacht.

Groningen voelt nog zó als mijn stad - maar ik ben er al zo lang weg. Het maakt mij vrolijk, al die mooie herinneringen, maar tegelijkertijd weemoedig. Je beseft ineens dat het leven verder gaat, dat die tijd voorbij is: je studententijd, je tijd als jonge moeder …

Terwijl ik die middag door Groningen loop, heb ik een soort identiteitscrisis. Ik voel me nog als toen: energiek, enthousiast en vól plannen. Maar ik ben niet meer als toen en zit inmiddels in een andere fase.

Later in de week luister ik naar het 'Canto Ostinato', een bijzonder muziekstuk van Simeon ten Holt. Het wordt uitgevoerd in de oude kerk van Jorwerd. Het is midzomer en terwijl het buiten op deze langste dag langzaam donker wordt, spelen 2 pianisten de meditatieve muziek.



De muziek stroomt maar door, vaak in een zelfde cadans waar zich echter af en toe nieuwe melodieën uit los maken. Deze middeleeuwse kerk staat al eeuwen hier op deze terp in dit wijde land terwijl de tijd doorstroomt.

Daarover gaat de meditatie van pionierpredikant Hinne Wagenaar. Hij spreekt over de gang van de seizoenen, de gang van de jaren, de gang van onze voorouders door het leven, van degenen die voor ons kwamen maar ook over hen die na ons komen. Daar in de muziek stroomt het leven verder en de liefde - steeds weer doorgegeven van de ene generatie op de andere.

Op deze  langste dag van het jaar is de lente voorbij en begint de zomer. Zo gaat het leven van de ene fase over in de andere. De muziek en de meditatie erbij over dat leven dat verder gaat ontroeren mij. Terwijl het in de kerk langzamerhand helemaal donker wordt, laat ik mij dankbaar meenemen in die eindeloze stroom van muziek. Ik denk aan mijn kinderen, die studeren in verre steden en aan het meisje dat nu in onze oude studentenkamer woont. Zo gaat het leven verder. En ik, ik ben geen 20 meer, maar in mijn leven mogen ook weer nieuwe onverwachte melodieën ontstaan en zo gaat het leven verder. En zo is het goed.



Voor wie meer wil lezen over het 'Canto Ostinato'  in Jorwert: lees verder op de site van Nijkleaster. Hier is ook de overdenking van ds. Hinne Wagenaar te vinden.