donderdag 24 maart 2011

Idealen gevraagd!

 In Amersfoort op het station moet ik wachten op de trein. Er staat een moeder met twee jonge kinderen, aan elke hand één. Het roept bij mij een gevoel van heimwee op naar de tijd dat mijn kinderen zo klein waren. Ik ‘heb’ iets met kinderen: met hun spontaniteit, hun eerlijkheid, hun wijsheid en verwondering.

Voor jonge kinderen is de wereld één grote ontdekkingstocht. Waar volwassenen vaak denken: ‘dat weten wij al’, houden kinderen hun ogen en hun hart wijdopen. En  bij ons volwassenen onze gedachten en ervaringen vaak bepaald worden door wat we gewend zijn, zijn kinderen vaak uitzonderlijk creatief in hun denken en ervaren.

Toen wij in onze twee gemeente beroepen werden, waren er daar geen kinderen in de kerk. Gelukkig werd dat na korte tijd anders. Want ik merkte dat zij een belangrijke bron van inspiratie voor mij zijn. Door hun aanwezigheid wordt mijn creativiteit versterkt. En zij helpen mij om dicht bij de kern van het geloof te blijven, zonder onnodige en ingewikkelde omtrekkende bewegingen. Zij brengen mij tot creatitvieit, tot openheid en verwondering.

Mijn eigen kinderen zijn inmiddels tieners en jong volwassenen. Een andere fase – en toch ook bijzonder. Bij hen zie ik heel duidelijk het idealisme van jonge mensen. Veel volwassenen begrijpen dat niet en proberen hen daarvan af te helpen. Zij noemen mijn kinderen naïef, en zichzelf reëel. Is dat vanwege hun eigen teleurstelling of is dat ook vanuit een soort jaloezie?

Je openheid en verwondering houden: dat is, als je ouder wordt, de ware levenskunst. Want hoe gemakkelijk groeien cynisme, onverschilligheid en wantrouwen. Ik zie mijn kinderen worstelen om hun idealen vast te houden. Ik hoop dat hen dat lukt, want zulke mensen zijn er nodig in de wereld. Tijdens mijn reis naar Zwitserland las ik het volgende citaat van Albert Schweitzer:

Niemand wird alt
weil er eine bestimmte Anzahl van Jahren gelebt hat.
Menschen werden alt,
wenn sie ihre Ideale verraten.


Als ik in Utrecht het station uitloop, zie ik reclame van de ASN bank: “Geld verwoest – geld bouwt. Geld wordt pas fout/goed door wat je er samen mee doet.” Gelukkig zijn er nog mensen met idealen. Gelukkig houden jonge mensen ons steeds idealen voor. Als zij óns nou eens niet als voorbeeld nemen, maar wij hén? Dan kan ieder van ons die sneeuwvlok zijn die de doorslag geeft in deze wereld. Want mensen zijn net sneeuwvlokken: één sneeuwvlok weegt niets; maar welke sneeuwvlok doet het dak instorten?