dinsdag 28 juni 2011

Op de heuvel van Taizé (1)

Met een groep jongeren uit ons dorp ben ik een week te gast bij de broeders van Taizé. Dit van oorsprong protestantse klooster in Bourgondië in Frankrijk is voor mij al een half leven lang een bron van inspiratie. Een week lang mag ik mij aan die bron laven én ervan delen met de jonge mensen die met mij mee gekomen zijn.

Het leven op de heuvel van Taizé is heel eenvoudig, en tegelijkertijd heel rijk. Eenvoudig zijn de omstandigheden en het eten. Wij kamperen terwijl het ’s nachts nog wel vriest, en we staan in de rij voor de douche en voor het eten. We moeten allemaal een taak doen: afwassen of eten uitdelen of wc’s schoonmaken. De broeder die onze inleidingen verzorgt vat het heel mooi samen: in Taizé kom je niet om een cursus te volgen, of een week aan een programma mee te doen, maar om een week samen te leven met de broeders en vele anderen uit vele landen. En dat betekent dat er gewoon samen aangepakt moet worden. Hij zegt:
“It is not enough to have idea’s, but it is how you live that shows your faith!”

Tegelijkertijd ligt in dat samen leven ook juist de rijkdom van Taizé in: de verbondenheid die je ervaart met voor jou verder totaal onbekende mensen. Soms spreek je hun taal niet, en kun je alleen met handen en voeten communiceren. Maar je begrijpt elkaar en helpt elkaar, je deelt hoop en geloof, je zingt samen en je praat over dingen die je op andere plekken niet zo makkelijk met elkaar delen kunt. En in dit alles gaan de broeders voorop, die hun heuvel en hun kerk openstellen voor iedereen, elke week opnieuw.

Zo geniet ik van gesprekken met allerlei mensen: met de jongeren die met mij mee gekomen zijn, maar ook met mensen die ik al eerder in Taizé ontmoette en met mensen die ik hier nu voor het eerst ontmoet. Gesprekken over verliefd worden en relaties aangaan, over kinderen opvoeden, over de bijbel en geloofsvragen, over zoveel wezenlijke levensvragen. Op de heuvel van Taizé kan alles aan de orde komen. Soms in een groep, soms samen zittend op een bankje in de zon of wandelend door het mooie landschap.

een maaltijd in Taizé, foto: Auke-Florian Hiemstra
Het ritme van bidden en zingen, eten en werken, praten en lezen vult onze dagen. We delen ditzelfde ritme met elkaar en met de broeders. ’s Avonds is er de prachtige sterrenhemel en zijn er de zingende nachtegalen en tsjilpende krekels. In de loop van de week raak je meer en meer thuis …. en dan moet je weer naar huis. Het valt niet mee om weer af te dalen naar je gewone leven, waar je dat ritme en die rijkdom van Taizé mist. Maar gelukkig heb je iets van het licht op die heuvel mee naar huis genomen en klinkt er zomaar vanzelf een Taizélied in jezelf. Nada te turbe … laat niets je verontrusten… maar houd het vlammetje dat je in Taizé meekreeg aan. Dan kan het nog een hoop licht brengen in de dagen die komen!