Vlak bij ons huis is een recreatieplas. Toen wij hier naar toe verhuisden, had mijn zoon die plas ontdekt op de kaart. We gingen er op de fiets even kijken en we hadden spijt dat we niet meteen onze zwemkleding meegenomen hadden. In de afgelopen jaren zijn we al heel wat heen en weer gefietst, vaak aan het eind van de middag als de meeste mensen al naar huis zijn. Het water, de ruisende bomen, de zwanen, waterhoentjes en wuivende rietpluimen geven een mens rust en ruimte.
Vaak heb ik het druk en is er eigenlijk geen tijd om te zwemmen. Maar mijn kinderen zijn vaak wijzer dan ik, en zij houden aan. Wat ben ik dan blij en hoe duidelijk merk ik dan, dat het mij goed doet. Het in de natuur zijn werkt rustgevend, maar ook het zwemmen.
Als je zwemt ben je los van de grond, licht als een veertje. Het water tilt je op en maakt je vrij, je voelt je gedragen en geborgen, sterk en vrij. Voor mij is zwemmen bijna iets heiligs. Zwemmen maakt een sterk gevoel van dankbaarheid in mij los. Als ik zwem ben ik blij dat ik besta met mijn hele lijf en wezen. In het water ben ik los van alle dingen die mij bezighouden, opjagen en bezwaren. En daar tussen de zwanen en waterhoentjes wordt mijn zwemmen een soort bidden. Zwemmen is voor mij een soort be-amen van mijn bestaan.
De dichter Paul Snoek heeft het voor mij heel herkenbaar verwoord. Uit zijn gedicht over zwemmen enkele regels:
Zwemmen is losbandig slapen in spartelend water,
is liefhebben met elke nog bruikbare porie,
is eindeloos vrij zijn en inwendig zegevieren.
Ik moet bekennen dat ik gek ben van het water.
Want in het water adem ik water, in het water
word ik een schepper die zijn schepping omhelst.
Zwemmen is een beetje bijna heilig.
Het is goed dat het zomer wordt. Want zo kan ik mij gedragen voelen en kan ik bewust ervaren dat het goed is dat ik leef. De zomer is voor mij het hoogseizoen als het om bidden gaat!
