Een vrolijke, warme lappendeken

Afgelopen weekend waren wij in Groningen, waar wij lange tijd gewoond hebben. Destijds zijn wij op een stralende zondag in juni in de Groninger Martinikerk getrouwd. ’s Avonds vierden we feest in het kleine kerkje van Fransum. En nu, precies 25 jaar later, vieren we daar wéér feest. Uit alle windstreken en uit alle verschillende perioden van ons leven komen mensen met ons meevieren: sommigen van dichtbij, anderen van ver.

kerkje van Fransum, foto: Marie Fiege

Veel is er veranderd in die 25 jaar. We zijn nu niet meer met z’n tweeën, maar met z’n vijven. We zijn grijzer geworden, en in sommige opzichten wijzer. We missen mensen: Siebe’s ouders en een vriend, die gestorven zijn, mijn oma, die er 25 jaar geleden gelukkig nog bij kon zijn, vrienden met wie het contact veranderd of voorbij is, een vriendin die kloosterzuster geworden is … In gedachten zijn ze erbij. Ik draag het horloge van mijn schoonmoeder en een ketting van mijn oma. Aan de wand hebben we foto’s uit onze fotoalbums opgehangen, waarop al die vertrouwde gezichten te zien zijn. Tegelijkertijd zijn er nieuwe gezichten die er toen niet bij waren: zoveel nieuwe vrienden hebben we in de afgelopen 25 jaar gemaakt.

Er zijn mensen die ons al een leven lang kennen die al decennia lang met ons meegaan. Zij waren erbij toen wij verliefd werden en zij waren er op die zondag 1n 1986 bij. Wij trouwden in een grote halve cirkel, hand in hand met familie, vrienden en leden van het Groninger Studentenpastoraat, waar wij toen bij hoorden. Zo wilden we duidelijk maken dat wij tweeën dan wel bij elkaar wilden horen, maar dat we tegelijkertijd altijd deel uitmaken van een groter geheel.

Hoe waar is dat de afgelopen 25 jaar gebleken. Overal waar wij woonden ontmoeten wij vele mensen en ontstonden er relaties en vriendschappen. En ook nu staan wij in een kring en voelen wij ons opgenomen in een groter geheel. Oude én nieuwe vrienden, samen weer een heel nieuw en kleurrijk geheel. We ervaren het als een lappendeken: vrolijk en warm.

Zomaar een vriend
niet gemaakt
maar gekregen
niet ontdekt
maar onthuld
zomaar op je weg gekomen
zomaar met je meegelopen
wonder boven wonder
zomaar
een vriend.

Hans Bouma