Met één hand houd ik de wasmand vast, met de andere probeer
ik de telefoon op te pakken en dan valt alle was op de grond. Als ik weer heb
opgehangen, bedenk ik me dat ik nog iets had moeten vragen. Zuchtend raap ik de
was weer op en bedenk dat ik dus straks terug moet bellen. Heb ik het nummer
wel ergens? Dit is zo’n dag dat alles tegen zit.
Onze levens zijn vaak druk en overvol. We moeten veel, en we willen veel. Soms is het niet
duidelijk wat we zélf willen en wat er écht moet .. want we hollen maar door. Laatst
las ik dat onze voorouders elke nacht zeker twee uur langer sliepen. Wij hebben
het zo druk, dat we op slapen gaan bezuinigen. Dat is onbegrijpelijk, als je
bedenkt dat onze levens in veel opzichten zoveel makkelijker zijn dan die van
onze voorouders. Wij hebben allerlei technische verworvenheden die ons veel
tijd besparen zoals een wasmachine en een computer. We hebben voor het gewone dagelijkse werk veel minder tijd
nodig. Vergeleken met onze voorouders zouden we zeeën van extra tijd moeten
hebben.
Hoe kan het dan dat we toch zo druk zijn en tijd te kort
komen? Ik denk dat we steeds hogere eisen zijn gaan stellen: aan onszelf,
aan mensen en dingen om ons heen. Het kan immers steeds
beter en mooier: ons huis, onze vakantie
(zelfs meer dan één), onze vrije tijd en eigenlijk alles. Er zijn zoveel
mogelijkheden en we willen zoveel ..... en zo jagen we onszelf en elkaar op. Zo
raken we onszelf kwijt en de dingen die er werkelijk toe doen. Want wat er ook
allemaal verandert in onze wereld, de belangrijkste dingen zijn nog steeds: gezondheid,
geborgenheid, liefde en een doel om voor
te leven.
Wanneer de was aan de lijn hangt, begin ik met eten koken.
Ik moet opschieten, want we moeten straks vergaderen. Ik snijd de rode kool
doormidden ... en ineens gebeurt er iets. De simpele rode kool blijkt van
binnen een wonder te bevatten: een prachtig patroon van lijnen. Ik besluit er
een foto van te maken, en zo kom ik even los van de klok en van alles dat moet.
Dit zijn de momenten die een mens nodig heeft: verwondering en echte aandacht.
 |
| geode |
Veel dagelijkse dingen lijken onbeduidend en gewoon, maar
als je er anders naar kijkt, bevatten ze een wonder. Aan mijn catechisanten laat ik een geode
zien. Dat is een steen die er van buiten zo gewoon en saai uitziet, dat je het
niet de moeite waard zou vinden hem op te pakken. Maar binnenin zit een schat
verborgen. Van binnen is de steen een grot vol kleine glinsterende kristallen. Gewone
dingen kunnen ons tot verwondering brengen. Voor mij is dat de kern van
geloven: dat we verder kijken dan alleen op het eerste gezicht, dat we open
staan voor het wonder dat in de dingen verborgen is.
 |
| binnenkant van de geode |
Mijn vader schreef in mijn poëziealbum:
Er zijn veel wonderen in de wereld
wanneer er mensen zijn die wonderen
kunnen zien.
Wij hebben soms helemaal verleerd om wonderen te zien. Wij jachten en jagen en we kijken op de klok, maar de wonderen gaan aan ons voorbij. En dat terwijl ze vaak zo dichtbij zijn. Laten we eens met aandacht kijken naar de gewone dingen om ons heen. Dan zullen we méér zien dan we denken. Want in alle gewone dagelijkse dingen zitten wonderen, die ons herinneren aan waar het écht om gaat. Het zijn vonken van het goddelijke licht, verborgen in het alledaagse en onaanzienlijke. Vandaag werd ik in de rode kool door zo’n vonk geraakt. En zo blijft dit niet een dag waarop alles tegenzit, maar wordt het een dag van verwondering en geraakt zijn.
Dit weblog is eerder gepubliceerd als column in 'In Gesprek',
het werk- en informatieblad van de Protestantse Vrouwen Organisatie.
