Schrijven hoort altijd al bij mijn werk. Ik schrijf preken, artikelen voor het kerkblad, infobladen voor geloofsopvoeding voor ouders van jonge kinderen en ga zo maar door. Anderhalf jaar geleden stelde mijn dochter voor dat ik met een weblog zou beginnen. Ik vond het een gek idee: wie zou dat nou gaan lezen? En wat zou ik te schrijven hebben? Maar ik wilde haar ook niet teleurstellen, en ging het proberen. Met als resultaat dat dit al het honderdste bericht is, dat ik post!
 |
| vliegende ganzen bij Iona, tekening MM Schwarz |
Ik heb nu ervaren: het is goed om af en toe iets nieuws te proberen. En dat je van je kinderen kunt leren. Want als ouder denk je misschien dat jij je kinderen opvoedt, maar eigenlijk voeden je kinderen jóu op. Ik ben een andere Monica dan de Monica die 23 jaar geleden moeder werd. En dat is aan veel dingen te danken, maar in het bijzonder aan mijn kinderen. Kinderen laten je over dingen nadenken, zij dwingen je ertoe om niet te blijven bij hoe het altijd was, zij nemen je mee de nieuwe tijd in. Mijn kinderen brengen mij tot dingen waarvan ik niet gedacht had dat ik het zou kunnen. Het is bijzonder dat zij mij nu het vertrouwen geven, dat ík hén altijd heb proberen te geven. ‘Je kunt het mam’, zeggen ze en steeds weer motiveren ze mij.
Het gekke is dat schrijven voor het weblog ánders is dan voor het kerkblad. Het is ontspannender. Niet omdat het niet gelezen wordt, want ik krijg regelmatig reacties. Ook blijf ik in zekere zin predikante, ook als ik mijn weblog schrijf. Maar misschien is het anders omdat het dichter bij mijzelf blijft? Omdat het niet helemaal gepolijst en áf hoeft te zijn. Het zijn meer losse gedachten, kleine stukjes van een groter geheel, de dingen van het hier en nu, wat mij vandaag raakt. Het zijn van die momenten dat je even stilstaat bij wat je meemaakt. Het zijn de knopen die je in een kralensnoer maakt, zodat de kralen er niet af rollen. Het helpt mij om gedachten vast te houden en er op door te denken. Want als je niet af en toe even stil staat, hol je maar door. Dan val je van de ene gedachte in de andere en van de ene ervaring in de andere en blijft er niets hangen, kun je er niet op verder bouwen.
 |
| oude abdij op Iona, tekening MM Schwarz |
Afgelopen zomer was ik op het Schotse eilandje Iona. Daar is een gemeenschap die in de eeuwenlange kloostertraditie van het eiland werkt en bidt. De gemeenschap ontvangt veel gasten die daar een week mee werken en mee bidden. Ik maakte er de wc´s schoon en ik zong mee in de kerk tijdens de ochtend- en avondgebeden. Ik leerde er over Keltische spiritualiteit, over Gods aanwezigheid in de schepping, over verwondering en verantwoordelijkheid.
 |
| eiland Staffa in de oceaan bij Iona, tekening: MM Schwarz |
Er zijn twee dingen die ik altijd bij me heb: een opschrijfboekje en een pen. Ik hoor en zie overal dingen die ik wil onthouden, waar ik meer van wil weten of over wil nadenken. Veertien dagen ben ik in Schotland met open oren, open ogen en een open hart onderweg geweest. In die twee weken heb ik veel gekregen. Eenmaal weer thuis begon ik te schrijven, over de dingen die mij raakten en die mij aan het denken hebben gezet. Uiteindelijk werden het niet enkele weblogs, maar achttien! Van de foto’s die ik op Iona nam, maakte ik tekeningen en het werd een boekje. Zo kan ik van het vele dat ik gekregen heb uitdelen en wie weet mensen inspireren.
 |
| boekje over Iona, door Monica Schwarz |
Met mijn boekje over Iona wil ik dit 100e weblog vieren. Want ik ben nu honderd stukjes verder en het schrijven is iets geworden waar ik plezier in heb en blij mee ben. En volgende week komt gewoon stukje 101.
Hebt u interesse in het boekje?
Stuur een mail naar veelstemmiglicht@planet.nl met uw naam en adres én
maak € 7,50 over op giro 4273894 t.n.v. Schwarz Voorthuizen o.v.v. ‘boekje Iona’
dan wordt het u zo spoedig mogelijk toegezonden.
