 |
| 'zelfportret' |
‘Lopen maakt open’; met je hoofd in je wind en je benen in beweging krijg je ruimte om adem te halen en waaien de muizenissen uit je hoofd. Nu loop ik alleen, maar ik heb ook al vaak samen met een kind gelopen om te praten. Lopend praat het makkelijker en meer ontspannen. Als er problemen waren, was samen lopen vaak het begin van de oplossing. Ik herinner mij een wandeling na een ellendige vergadering, midden in de nacht. Ik was woedend en ik wist niets beters te doen dan te gaan lopen. Slapen zou ik toch niet kunnen, en de boosheid moest uit mijn lijf. Mijn man was verbijsterd: lopen, op dit uur? Maar hij ging gelukkig mee en zo liepen we daar door het donker en kon ik mijn boosheid van mij aflopen en mijn adem weer tot rust brengen.
Een hele tijd loop ik over de dijk en heb ik een weids uitzicht. Het oude kerkje van Oosterbeek staat hier al vele honderden jaren uit te kijken en heeft al heel veel meegemaakt. Ik loop langs een oorlogsmonument: hier is gevochten. Het is hier niet altijd zo vredig geweest als op deze morgen. Dat ik hier zo vrij en vrolijk mag lopen deze zondagmorgen, is een zegen.
 |
| het oude kerkje van Oosterbeek |
De weg maakt een bocht en ik loop natuurgebied Meinerswijk in. Zo dicht bij de stad en toch zijn er allerlei bijzondere dieren en planten: af en toe maak ik een foto. In de verte hoor ik gelach en geroep. Een moeder met twee kinderen komt aanfietsen. Haar oudste dochter fietst door alle plassen en ze gilt van plezier als het water hoog opspat. Stralend roept ze: ‘Kijk mama, kijk!’ Nog een hele tijd hoor ik haar juichende stem, haar kreten van blijdschap. Wat een levensvreugde! Dat je zo kunt genieten van niks; dat is een gave. Kinderen hebben die gave van nature. Bij het ouder worden lijkt het wel of we het verleren. We zijn ver weg met onze gedachten, we zien overal problemen, we willen niet voor gek staan, we relativeren en ga zo maar door.
De afgelopen dagen stond het enthousiasme van ons koningspaar ter discussie. Hun juichende aanmoedigingen en vreugdekreten bij de winterspelen werden bekritiseerd. Met dit kleine meisje in gedachten bedenk ik dat het koningspaar een geweldig voorbeeld is. De blijdschap van het fietsende meisje werkte aanstekelijk op mij, het bracht mij in een vrolijke stemming en tot het besef dat we veel te weinig uitbundig genieten. Datzelfde zou je ook kunnen ervaren in het enthousiasme van ons koningspaar.
Er zijn veel dingen om ons zorgen over te maken. Die zijn er ook in Sostji. Vandaag tekende ik nog een petitie van Amnesty voor een milieu-activist die tot 3 jaar werkkamp is veroordeeld. Maar als we naast alle ernst niet ook de uitbundige vreugde kunnen beleven, dan houden we het niet vol. In het leven van onze koning zijn ook ernstige momenten te over. Het in staat zijn tot genieten, van kleine dingen, en daar uiting aan kunnen en durven geven, is een kostbare gave.
 |
| over de brug Arnhem in |
Inmiddels ben ik bij de brug over de Rijn en loop ik Arnhem in. Mijn benen zijn moe, mijn hoofd lekker fris, het gepieker is eruit gewaaid. De kinderlijke, uitbundige vreugde van dat fietsende meisje echoot nog in mij en dat neem ik mee naar huis, met het vaste voornemen om dat talent niet te verliezen!
