Toverkracht

Wij hebben regelmatig een kleine bloemenman aan de deur. Zijn moeder heeft een bloemenzaak en de bloemen die ‘over datum’ zijn, mag hij nog proberen te verkopen. Hij zegt enthousiast: ‘Er zijn ook bolletjes bij deze keer!’. Hij is een goede verkoper: hij kent mijn zwakke plekken. Ik ben dol op bloembollen. In alle tuinen van de huizen waar ik gewoond heb, heb ik honderden bollen geplant: nieuwe, uit een zakje en veel uitgebloeide uit een potje.

Zomer, herfst en winter zie je niets van die bloembollen. Maar als alles nog kaal en doods is, in het heel vroege voorjaar, barsten de groene sprieten uit de grond en komen de blauwe, gele en paarse kleuren te voorschijn. Hoe kan er uit zo’n bruine bol toch zoiets kleurigs en moois groeien?

Een van mijn lievelingsboeken is: ‘De geheime tuin’ van Frances H Burnett. Het vertelt over een Engels meisje, Mary, dat opgegroeid is in India, maar na de dood van haar ouders terug verhuist naar Engeland en bij haar oom op een Engels kasteel terecht komt. Ze vindt het er vreselijk, koud, eenzaam en ellendig. Maar een ‘geheime’ tuin en alle wonderen die ze daar vindt, brengt grote veranderingen in haar leven. Ze ontdekt de wonderlijke levenskracht die dode dingen tot leven kan wekken, die groene sprieten uit de grond trekt en die alles verandert.

Mary houdt aan het eind van het boek een soort preek over die toverkracht:
Toverkracht duwt en trekt en maakt allerlei dingen uit het niets. Alles is door toverkracht ontstaan, bladeren en bomen, bloemen en vogels, dassen en vossen, eekhoorns en mensen. En de toverkracht in deze tuin heeft mij laten opstaan en me laten weten dat ik zal blijven leven. Nu ga ik iedere morgen en iedere avond en zo vaak ik er overdag maar aan denk zeggen: ‘Ik heb toverkracht in me’. De zon schijnt – de zon schijnt. Dat is de toverkracht. De bloemen groeien, de wortels werken in de aarde. Dat is de toverkracht. De kracht is in mij – in mij. Zij is in ons allemaal. 

In onze tuin is deze toverkracht bezig. Bij onze achterdeur staan de sneeuwklokjes, narcissen en krokusjes volop in bloei. Ik geniet van deze tijd. Het is voor mij teken van een nieuw begin. Een facebookvriend postte een tekst die mij raakte:

Belofte

bol in de aarde

wachtend.

belofte van een nieuw begin

aarzelend reikend naar het licht

half verborgen, nietig, kwetsbaar

nog beschut door sneeuw en blad

door de winterzon gelokt

het prille groen

groeiend in die warmte

steeds dat mysterie, jaar na jaar

van groeien, bloeien, sterven

eeuwige cyclus in het bestaan

zonder sterven geen leven

het nieuwe komt dankzij

maar ook ondanks, het oude

ik koester het oude in mij

verlangend naar het nieuwe

Diezelfde toverkracht en levenskracht zit, sluimert niet alleen in de bloembollen, maar ook in mij en in ieder mens. Onvermoede nieuwe dingen kunnen er groeien: dankzij én ondanks het oude. Buiten wordt het lente, maar ook in mensenlevens mag er telkens weer een nieuw begin groeien. Ik laat mij verwarmen door de lentezon voor een nieuw begin.