Buiten is het koud, maar hier binnen is het lekker warm: we worden warm bij een kopje thee en koffie. We maken een praatje met de serveerster. Ons oog valt op een schoolbord bij de bar. Er staat op:
Voor u werken vanavond:
keuken: Joost, Lenny
bediening: Anne, Lotte, Mira
vaat: Joris, Max
De bediening zie je, maar de anderen niet. Toch zijn ook zij voor jou aan het werk. Het is leuk dat dit bord je hierop attent maakt. Nu degenen die in de keuken aan het werk zijn niet meer anoniem zijn maar een naam krijgen, realiseer je je dat ook zij voor jou bezig zijn. Zelfs wie de vaat doet.
Veel dingen vinden we heel gewoon. We reageren pas als het niet gaat zoals wij willen of verwachten. We denken meestal pas aan de kok als er iets aangebrand of niet gaar is. Aan schoonmakers of vaatwassers denken we eigenlijk nooit, pas als het heel vies is. Zo is het niet alleen in restaurants, maar ook op allerlei andere gebieden van het leven.
Toen onze kinderen op de basisschool zaten, kreeg ik met moederdag steeds een mooi zelfgemaakt cadeau. Ons kind had er hard aan gewerkt, maar het idee kwam van de juf. Elk jaar opnieuw moeten de juffen iets creatiefs en leuks verzinnen en er energie in steken. Ik genoot ervan en toen ik de kinderen ophaalde, bedankte ik de juf ervoor. Haar reactie maakte mij sprakeloos. Ze zei: ‘ Dat heeft nog nooit eerder iemand gezegd in al de 25 jaar dat ik juf ben’.
Als ouders ontevreden zijn, weten zij de onderwijzers te vinden. Dat gebeurt meer en meer: ouders zijn kritisch en ze laten niet over zich lopen. Maar wat er goed gaat, vinden we gewoon en daar besteden we geen aandacht aan. En zo kan het gebeuren dat een juf voortdurend kritiek krijgt en nooit een compliment.
Juist mensen die niet in de schijnwerpers, maar meer op de achtergrond hun werk doen, worden vaak vergeten. Dat geldt ook voor mensen in de zorg. Ik sprak iemand die in een verzorgingshuis woont. Hij is zo positief over alle goede zorgen. Hij vertelt mij hoe hij zich er over verbaast dat er altijd in overlijdensadvertenties geschreven wordt dat vader/moeder goed verzorgd werd en dat het personeel van het verzorgingshuis bedankt wordt. ‘Waarom’, vraagt hij zich af, ‘doen mensen dat dán pas?’ Hij besloot dat hij dat eerder wilde doen en op een persoonlijke manier.
Aan de ene kant is het heel gewoon dat mensen hun werk doen. Aan de andere kant is het bijzonder dat al dat werk toch maar weer gedaan wordt en dat zoveel mensen met veel inzet, creativiteit en liefde hun werk doen. Laten we hen eens vaker laten weten dat we blij met hen zijn.
In het restaurant stond het op het schoolbord. In ons leven moeten we er misschien af en toe moeite voor doen en over nadenken: wie werken er voor ons? Wat laten wij hen horen?
