Een hele dag zitten, dat ben ik niet gewend. Zodra ik buiten sta, ergens midden in Utrecht, krijg ik de kriebels: mijn benen willen lopen. Eigenlijk moet ik met de trein, maar daar zit ik natuurlijk ook weer. Zeker nu het zulk prachtig weer is – wat je binnen niet zo merkte – is in de trein stappen ineens geen optie. Ik besluit om even uit te breken uit mijn programma en loop een willekeurige straat in en kom bij een gracht. Ik heb geen idee waar ik naar toe loop, maar het is hier prachtig.
Langs de grachten is het een bloemenfestijn van tulpen, narcissen en andere bloeiende bollen. Het is een heel feestelijk gezicht. In de grachten varen bootjes voorbij. Jong en oud heeft plezier.
Ik blijf het water volgen. Hier ben ik nooit eerder geweest. Rechts komt de Domtoren in beeld; gelukkig heb ik een oriëntatiepunt. Een paar keer steek ik de gracht over om aan de andere kant van het water te lopen. Dan kom ik in een parkje. Het is er vol: op kleden op het gras zitten mensen te barbecueën. Jongeren zijn aan het voetballen, kinderen rennen elkaar met een stok achterna. Een verliefd paartje ligt in een innige omhelzing.
Zomaar ben ik op deze late zaterdagmiddag midden in de stad Utrecht in het paradijs beland. De voorjaarszon laat de knoppen van de bomen opengaan en geeft de bomen een groene waas. De zon lokt de mensen uit hun huizen, het park in. Mensen praten en lachen, eten samen, lezen of slapen. Het is een vrolijk en vredig samenzijn van al die verschillende mensen in de warme zon.
Meer dan een uur blijf ik zitten. Zo’n vredige plek in zo’n grote stad: ik verwonder mij. Hier zit ik in een parkje waar ik nooit eerder was in een stad die niet de mijne is en waar ik maar een paar plekken ken, maar ik voel mij opgenomen in het geheel en ik voel mij thuis.
Ik lijk wel een hagedis, die zich laat opwarmen door de zon. Vol zonne-energie loop ik terug naar het station. Wie had vanmorgen gedacht dat ik een uur in park Lepelenburg zou zitten lezen in de zon? Even uitbreken uit alles wat moet en wat gepland is: het is heilzaam en geeft kracht. Met dank aan de Utrechtse grachten!
