Wit als sneeuw

Voorzichtig rijd ik terug naar huis na een bezoek aan mijn dochter. De weg is op sommige plekken flink glad. In de koplampen zweven de sneeuwvlokken mij tegemoet. Het is wonderlijk hoe ze net voor de autoruit afbuigen en naar boven glijden. Op de radio hoor ik over een sneeuwballengevecht, aangekondigd via facebook. Met project X in het achterhoofd geeft dat wat stress, maar ik hoor hoe honderden mensen zonder problemen plezier gemaakt hebben in de sneeuw.

Als volwassenen leren wij het spelen af: dat hoort niet meer. Mensen zoals ik die het spelen niet helemaal verleerd hebben en met hun kinderen die inmiddels ook al volwassen zijn, spelen, worden vaak wat vreemd aangekeken. Maar nu er sneeuw ligt, is het ineens anders: honderden mensen leggen hun idee van wat hoort even opzij en gaan spelen met sneeuw.

Ermelose hei

De maand januari lijkt soms eindeloos donker en somber. Grijze wolkenluchten, zo weinig licht dat je haast de hele dag de lampen aan moet hebben. De adventskaarsen en kerstversiering is al weer opgeborgen en het wordt elke dag iets langer licht, maar omdat het zo langzaam gaat en de dagen zo grijs en donker zijn, merk je het nog niet. Wat een verademing dat dan ineens al die regen ineens verandert in sneeuw. Het is wonderlijk dat hetzelfde water dat ons op druilerige dagen moedeloos en treurig maakt, nu zo veranderd is dat het ons vrolijk maakt en aan het spelen krijgt!

een boom in onze straat

Sneeuw doet iets met mensen. Het maakt de wereld mooi en licht. Alles wat je ergert, zoals de moestuin die ik in het najaar niet voldoende heb gewied en het zaagsel uit het caviahok dat naast de afvalcontainer was gevallen, is verdwenen. Alles is nu smetteloos wit en zacht. In de sneeuw zie je alleen de vogelpootjes, vooral bij de voederplank. De koolmeesjes eten de pinda’s voor het raam en vanuit mijn werkkamer zie ik telkens roodborstje. De struiken hebben een sierlijke witte laag en op de paaltjes ligt een hoedje van sneeuw.

onze moestuin is stralend wit

Met het fototoestel ga ik erop uit. Er is zoveel moois te zien. Op facebook wordt duidelijk dat ik niet de enige ben die zo van de sneeuw geniet: veel mensen hebben dankzij de sneeuw oog voor de schoonheid van de dingen. Prachtige foto’s komen voorbij. Het is onze gewone leefomgeving en toch ook niet: het is allemaal veranderd in een sprookjeswereld.

De sneeuw maakt de wereld zacht: harde geluiden worden gedempt en de felle kleuren en de onrust van onze wereld is verdwenen. Dat mensen verlangen naar een Witte Kerst heb ik vaak wat als een vals en ouderwets sentiment afgedaan, maar als je er meer over nadenkt, is het eigenlijk helemaal niet zo vreemd. Deze stille, vredige wereld, zo smetteloos en zacht – het past bij dat verhaal over een geboorte. Het kwetsbare nieuwe begin waar Kerst over gaat, wordt zichtbaar in deze witte wereld die een heel nieuw gezicht krijgt.

in deze bevroren wereld gaat de zon onder

In onze wereld vol lawaai, drukte, schreeuwerige kleuren en vele prikkels, is dit wel eens even goed: rust en stilte. We moeten langzamer rijden, we gaan ruim op tijd op pad, we laten sommige dingen die we van plan waren vervallen en zo komen we zelf tot rust.

Er moeten nog wat briefjes rondgebracht worden. Ik doe mijn winterlaarzen aan en mijn warme jas en ga lopen. Vandaag geen gejacht, maar loopmeditatie door de sneeuw!