Wind is niet altijd om tegen te vechten. Wind droogt mijn was, wekt energie op en maalt het biologische meel waar ik brood mee bak. De wind laat vliegers dansen en wimpels waaien. Soms is het heerlijk om even met je hoofd in de frisse wind te lopen, uit te waaien.
 |
| de abdij op Iona en de zeilboot Birthe Marie |
Onlangs was ik nog weer eens een week op het Schotse eilandje Iona. Het was er erg koud, en de wind gierde rond de oude abdij. Met al onze truien aan, dikke jassen en sjaals zaten we in de kerk. Zo’n klein eiland, aan alle kanten omgeven door de zee, moet heel wat wind verduren. Buiten rukt en trekt de wind aan ons. Er zou een excursie zijn naar een eiland waar Papegaaiduikers broeden, maar door het slechte weer kan het niet doorgaan. Ik ben blij dat we niet gegaan zijn: hier op het land ben ik al bang van de harde wind.
De volgende dag is er nog steeds veel wind, maar sommigen gaan met een zeilboot op pad. Er is nog een plekje over en in een opwelling meld ik mij. Met regenbroeken, windjacks en sjaals wapenen wij ons tegen de kou en de wind en worden we door enkelen van de rest van de groep uitgezwaaid. Ze verklaren ons voor gek, en ik twijfel ook wat aan mijn verstand. Maar de schipper legt ons uit dat het best flink waait, maar dat het goed zeilweer is. Hij hijst vrolijk de zeilen en daar gaan we.
De golven zijn flink hoog, we hangen vaak griezelig scheef. Het water stroomt over het dek en over onze voeten. De boot gaat heen en weer, alles is in beweging. Er is het lawaai van de golven, soms even van klapperende zeilen, van roepende zeevogels maar verder is het stil; geen gestamp van een motor, geen machine ... alleen het water en de wind en wij. Er gebeurt die middag iets wonderlijks. Gisteren was de wind voor mij een woeste, ontembare kracht, gevaarlijk en wild, die dingen kapot dreigde te maken en waar ik tegen in bokste om vooruit te komen. Maar nu, op de boot, is de wind geen vijand. Integendeel. De schipper legt ons uit hoe we gaan varen, hoe we optimaal gebruik maken van de wind. En zo varen we rond het eiland Iona, soms heel snel, soms wat langzamer, maar steeds zo dat de wind onze kracht is en ons voortstuwt over het water. Zeilen is de kunst van het je schikken naar de wind, zodat de wind je kracht geeft en vooruit helpt. Die wind, daar moet je niet tegen vechten, niet tegen in gaan, maar die moet je jou laten leiden .... zodat de wind jou helpt en verder brengt.
 |
| foto van: http://boattripsiona.blogspot.nl/ |
De wind is een mooi symbool voor de Geest van God. Net als de wind zelf onzichtbaar, maar je ziet wel wat hij doet. En is het met de Geest van God niet net als met de wind? Als wij er tegen in gaan, er tegen vechten, worden we moe en uitgeput. Maar als we ons door die Geest van God laten leiden en ons vooruit laten helpen, dan komen we verder .....
In de lezingen die we deze week in de gemeenschap van Iona horen, gaat het over de toekomst van de kerk. De kerk heeft het op veel plekken moeilijk. Wat wij mensen dan vaak doen, is dat we krampachtig worden, dat we vasthouden wat we hebben en ons vastbijten in hoe het altijd geweest is. Zo vechten we tegen de wind, uit alle macht. Niet alleen in de kerk trouwens, maar ook in onze levens. Want als het anders loopt dan we dachten, raken we vaak in de kramp. Maar we mogen ons net als de schipper laten leiden en voortduwen door de wind. We mogen in beweging komen: nieuwe vormen, nieuwe gedachten, nieuwe ideeën. Laten we de zeilen hijsen en ons in beweging laten brengen: in de kerk en in ons leven.
