Moeder aarde

Wij staan in een oude kloosterruïne op het eiland Iona. Anders dan de grote abdij op het eiland is dit een vrouwenklooster geweest. Het is een ruïne, maar de grondvormen van het klooster zijn nog herkenbaar: de kerk, de refter (de eetzaal), een kloostergang met kloostertuin. Dat is nu een bloeiende tuin met wandelpad.

musje in de refter van het oude nonnenklooster op Iona

Een musje heeft hier haar woonplaats gevonden en zoekt in de refter naar iets eetbaars. Hoewel dit al lang geen klooster meer is, ervaar ik het als een plek van rust en vrede. Bij regen schuil ik in de oude sacristie en kijk naar de prachtige cirkels die de regendruppels maken in een waterplas. Bij zonnig weer zit ik in de bloeiende kloostergang en denk aan de vrouwen die hier hebben geleefd.

Bij de pelgrimage die de Iona-gemeenschap elke week organiseert, komen we ook langs dit nonnenklooster. Midden in wat de kerk was, staan we stil. Ali Newell, die onze Keltische week samen met haar man leidt, neemt het woord. Zij verbindt het vrouwelijke met het aardse en lichamelijke. Het zijn de vrouwen die de kinderen baren, vrouwen die zieken verzorgen, die voedsel klaarmaken, e.d. Zo zijn het vrouwelijke en het aardse en lichamelijke altijd verbonden geweest. Deze drie aspecten zijn in de kerk onderbelicht en ondergewaardeerd. Tot in onze tijd is dat herkenbaar: uitsluiting van vrouwen in de kerkelijke organisatie van veel kerkgenootschappen, de blinde vlek voor wat wij moeder aarde aandoen en de angst voor seksualiteit.

dansen in de kloostertuin

We worden uitgenodigd in het grasveld, midden tussen de paden die eens de kloostergang vormden, in een kring te gaan staan. Eens was dit de binnentuin, de stilteplek van de benedictinessen. In de kring zingen en dansen we het lied dat we gisteren leerden:

Mother, I feel you under my feet, mother, I feel your heart beat.

Moeder, ik voel je onder mijn voeten, moeder, ik voel je hartslag.

Wij mensen moeten meer ‘aarden’, de verbondenheid ervaren met alles wat leeft. In onze auto’s, kantoren met airco en 7-sterren hotels raken wij het contact met de schepping kwijt, en zodoende ook met onze Schepper.

ruïne van het nonnenklooster op Iona

Naast alle geweldige dingen die een mens kan bedenken en maken, is het goed om ook met beide benen op moeder aarde te staan en de verbondenheid te ervaren met de hele schepping. “Doe ik hier onze moeder aarde en onze medeschepselen goed mee?”, als we ons dat toch steeds eens bewust af zouden vragen ...

Het aardse, vrouwelijke, lichamelijke  verbindt ons met de hele schepping en daarin met het goddelijke. Het zou goed zijn als er in onze kerken en in onze wereld meer aandacht voor deze kanten van de schepping zou zijn.