De kracht van een sneeuwvlok

Bij mijn mok thee schrijf ik het recept van het avondeten uit de krant over. een oosterse rijststoofpot. Mijn thee komt uit Sri Lanka, de rijst en de ananas uit Thailand, de kokosmelk uit de Dominicaanse republiek en ga zo maar door.

Via ons boodschappenwagentje en televisie en internet is onze wereld voorgoed groter geworden dan ons eigen dorp, stad en provincie. Vroeger wist je niet wat er in het verre Amsterdam gebeurde en al helemaal niet wat zich in Syrië afspeelde. Nu weten we meer: we zien beelden van hoe de mensen daar leven en we horen hen praten en huilen. We eten wat mensen in verre landen met andere klimaten hebben geteeld en we dragen kleren die duizenden kilometers van hier zijn genaaid.

Het is mooi dat onze wereld groter geworden is. Het geeft ons nieuwe smaken, nieuwe impulsen en nieuwe mogelijkheden. We hebben veel meer te kiezen en kunnen genieten van het vele goede dat er in verre landen te vinden is.

Weten wat er wereldwijd gebeurt relativeert ook onze eigen problemen. Je ziet de beperking van je eigen invalshoek. Het stelt ook kritische vragen aan je eigen leven. Vroeger kon je misschien denken dat allen die niet christen waren, verloren zouden gaan. Maar hoe kunnen we dat volhouden nu we weten hoe groot de wereld is en hoe groot de verscheidenheid aan religies. Die bredere horizon mag ons bescheiden maken en ons laten beseffen dat we nog veel te leren hebben.

Wat die verbrede horizon ook meebrengt is: verantwoordelijkheid. Vroeger wisten we veel dingen niet. Maar nu we weten van onrecht, van problemen geeft ons dat medeverantwoordelijkheid. Wij delen in het goede dat die brede horizon ons geeft, maar óók in de problemen. Zo genieten wij van buitenlandse vakanties en producten uit verre landen. Maar als wij die producten gebruiken, maakt ons dat medeverantwoordelijk voor wat er rond de productie hiervan gebeurde.

Het is verleidelijk om je ogen dicht te doen en al die ellende gemakshalve te vergeten. Want soms is het overweldigend veel en we kunnen zo weinig doen. Ik voel me vaak machteloos ....

demonstratie Amsterdam oktober 2013

Maar als ik de moed heb mij in te leven in een Syrisch kind, een vluchteling of een gewetensgevangene, besef ik dat juist de ánder machteloos is. Ik heb vrijheid, rechten en rijkdom. Zou ik, wanneer ik mijn kind geen eten meer zou kunnen geven of onterecht gevangen zou zitten, niet hopen dat er iemand is die mij helpt? Het had ook andersom kunnen zijn ... Daarom teken ik petities voor de rechten van homoseksuelen, voor een humane behandeling van vluchtelingen en handen-af van de Noordpool. Ik schrijf brieven aan presidenten en kaartjes aan gevangenen, ik demonstreer in Amsterdam of Den Haag.

anti kernenergie demonstratie in 2011

“Ach, wat helpt dat nou”, zeggen mensen vaak. Het is waar: als ik het alleen zou doen, helpt het niks. Maar het is net als met sneeuwvlokken:

Eén sneeuwvlok weegt niets;

maar welke sneeuwvlok doet

het dak instorten?

Sneeuwvlokken behoren tot de meest kwetsbare dingen uit de natuur,

maar kijk eens wat ze doen als ze zich aan elkaar hechten.

Verna M. Kelly

Wie doet er mee?