donderdag 3 juli 2014

Ouder en wijzer

Dat je ouder word, daar sta je niet elke dag bij stil. Ik maak mij nooit zorgen om rimpels en grijze haren. Ik besteed mijn geld liever aan andere dingen dan aan dure antirimpelcrèmes en de kapper. Het verbaasde mij altijd dat ik op school de enige moeder was die grijs werd. Tot ik ontdekte dat de andere moeders hun haren en masse verven. Ik word gewoon grijs en bedenk dat mijn enthousiasme en optimisme bij het klimmen der jaren niet verkleuren.

Wij zijn met z’n tweeën een paar dagen op Schiermonnikoog. Op een bankje aan de Badweg eten we ons avondeten. We kijken naar de voorbijgangers. Er komen een heleboel jonge gezinnen voorbij: meisjes in vrolijke zomerjurkjes, babies met stoere petjes en buggies met slapende dreumessen. En wat grijze haren en rimpels bij mij niet teweeg kunnen brengen, kunnen deze kinderen ineens wél: ineens besef ik dat ik oud word. Hier zitten wij samen op een bankje, en onze kinderen zijn groot. We zijn in een nieuw fase beland.

Ik heb enorm genoten van het moederschap: samen knutselen, spelletjes doen, picknicken en koekjes bakken, ik heb het met veel plezier gedaan. Ik genoot van die kleine handjes in mijn hand, van hun verhalen en van hun warme lijfjes tegen mij aan. Wanneer ik voor werk of studie wel eens een poosje bij ze weg moest, miste ik dat laatste nog het meest.


Terwijl ik daar op dat bankje zit, schiet ik ineens vol vanwege een tijd van mijn leven die voorbij is en niet meer terug komt. Zo zit ik daar ineens op een zomerse avond op vakantie in tranen. Als een donderslag bij heldere hemel is daar ineens het besef van vergankelijkheid, van mijn leven dat voorbijgaat.


Dan realiseer ik mij dat ik wel ouder word, maar kennelijk niet wijzer. Want hoeveel vrouwen hadden ook zo graag moeder willen worden, maar hebben die kans nooit gekregen? En anderen kregen wel kinderen, maar hebben er vanwege omstandigheden niet van kunnen genieten, zoals ik. Die prachtige onbezorgde vakanties en mooie herinneringen aan dingen die de kinderen en ik samen beleefd en ondernomen hebben, spreken niet vanzelf.

Enigszins beschaamd droog ik mijn tranen. Dit is een lesje in nederigheid. Alles gaat voorbij. Ik mag dankbaar zijn met zulke mooie herinneringen en met mijn grote kinderen die mij nog steeds veel vreugde geven. Al dat kostbare draag ik met mij mee en al is het in de tijd voorbij, in mij blijft het leven.

Mijn grijze haren waaien in de wind als wij teruglopen naar de tent. Oud word ik al; nu nog oefenen in wijsheid!