vrijdag 28 november 2014

Een blik op de achterkant

Reizen met de trein geeft een andere blik op de wereld. Want met de trein rijd je vaak langs de achterkant van de dingen. Voor in de straat zijn de huizen keurig in het gelid, alles netjes en bedoeld om een goede indruk te maken. Maar aan de achterkant is er veel meer te zien: daar geven de mensen zich bloot, tonen ze hun ware zelf.

Ik rijd een hele dag met de trein langs al die achtertuinen. Ik kom langs romantische prieeltjes, achtertuinen die volledig als speelplaats ingericht zijn of waar de vuilnis kniehoog ligt. Er zijn tuinen vol met vetbollen voor de vogels, tuinen vol rondslingerende fietsen en speelgoed of juist pijnlijk keurige waar ieder grassprietje in de juiste richting wijst en waar elk herfstblad  meteen wordt opgeraapt.

Met balkons is het net zo: soms vol was of vuilniszakken, soms vol prullaria en tierlantijnen of juist met grote plantenbakken en zelfs bomen. Kattentrapjes leiden omhoog en de kerstverlichting hoeft alleen nog maar in het stopcontact.

De trein raast ook langs volkstuintjes. Zelfs het kleinste stukje grond naast de rails wordt zo nuttig gemaakt. Sommigen maken er een degelijke groentetuin van: de boerenkool staat te wachten op de vorst en zijn beurt om in een pan te verdwijnen.
Anderen maken er een romantisch prieeltje van met witte stoeltjes en vol met beeldjes en vogelhuisjes. Ik zie zelfs een volkstuin met  een crucifix en Mariabeeld, omgeven door groene buxushaagjes en met de laatste bloeiende dahlia’s.

Het bevalt mij: die veelkleurigheid, die verscheidenheid. Het toont hoe verschillend mensen zijn en hoe ieder op haar of zijn eigen wijze leeft en van zijn (volks)tuin een eigen thuis maakt.

Als je door een straat loopt, zie je de voordeur, de voorgevel. Dat is vaak een façade, een  masker en vertelt maar weinig over de mensen die daar wonen. Aan de achterkant: daar zie je wat mensen belangrijk vinden en hoe ze zijn. Daar zie je het ware leven.

Terwijl ik weer langs een heleboel achtertuinen rijd, realiseer ik met dat we vaak over mensen oordelen n.a.v. de voorgevel en de voordeur. En naar uiterlijk, baan en adres …. maar achter die façade van wat mensen willen laten zien, gaat soms iets heel anders schuil. Vaak iets veel creatievers en leukers dan je verwacht. Bij de voordeur zijn mensen doorsnee, maar bij de achterdeur zijn ze veel unieker dan je denkt.

In mijn beroep kom ik bij veel mensen thuis. Als ik aanbel weet ik niets van hen. Maar ze geven mij een blik achter die façade: op hun talenten, hun hobby’s, hun geschiedenis, hun vreugden en verdriet. Vaak is dat heel verrassend en veel kleurrijker dan je denkt. Het is goed om niet over elkaar te oordelen voordat je weet wat en wie er werkelijk achter een voordeur schuilgaat.

Mijn trein raast weer langs volkstuintjes. Een opa en kleinkind zwaaien. De afrikaantjes in hun tuintje bloeien uitbundig.