Afgelopen maand heb ik het vol goede moed geprobeerd. Ik ben altijd al iemand die bewust boodschappen doet, met haar eigen boodschappentas en met hergebruikbare groentenetjes. Maar wat val ik mijzelf tegen. Er is véél en véél meer plastic dat ik me ooit gerealiseerd heb. Wat zijn we aan al dat plastic gewend geraakt: onbewust verslaafd.
Op mijn gang door de supermarkt blijkt er bitter weinig zonder plastic te koop. De papieren zakken met Italiaanse pasta – hoera, geen plastic! – blijken bij het uitpakken geplastificeerd. Bijna alle groente is voorverpakt: in plastic.
Ik probeer zoveel mogelijk vegetarisch, biologisch en fair-trade boodschappen te doen. Dat maakt het al ingewikkeld. Eén van de kinderen mag helemaal geen suiker en dan vallen er ook heel veel producten af. Waarom zit er toch suiker in werkelijk bijna alles? En dan nu ook nog zonder plastic ...
We eten rijst en eieren, linzen uit blik. Maar is blik wel een milieuvriendelijk verpakking? Voor groente ga ik naar de groenteboer, die de afgewogen appels direct in mijn boodschappentas doet en de rest van de groente in papieren zakjes.
Mijn boodschappen worden extra zwaar met de glazen flessen olijfolie en tomatensaus. Is zulk zwaar verpakkingsmateriaal als glas niet ook slecht voor het milieu, alleen al vanwege gewicht en de consequenties voor het transport?
Boodschappen doen duurt tijdens deze ‘zero-plastic-week’ langer: ik moet erg zoeken, nadenken en zelfs naar andere winkels zoals de groenteboer. Ineens begrijp ik onze verslaving aan plastic. Want we hebben steeds minder tijd en dus is alles al afgewogen, voorbewerkt, voorgesneden of voorgebakken. En dat zit allemaal in plastic.
Zélf pizza maken met verse groente en van thuisgemaakt deeg: het kost tijd. En als we iets niet meer hebben, is het dat. De afdeling kant-en-klaar-maaltijden in de supermarkt groeit. Pannenkoeken en aardappelschijfjes: in plastic. Hoe minder tijd we hebben voor boodschappen doen en koken, hoe meer plastic.
Voor onze verhuizing heb ik kwasten en vulmiddel nodig. Een houten kwast lukt, maar de Alabastine zit in plastic tubes. Soms is plastic als verpakkingsmateriaal overbodig of onnodig. maar vaak is het buitengewoon makkelijk. Ik ben blij dat shampoo niet meer in glazen flesjes zit: je moet er niet aan denken wat er gebeurt als je die met glibberige handen in de badkamer laat vallen. En in mijn huis heb ik veel dingen in plastic boxen opgeborgen: zo blijft het schoon, droog en overzichtelijk.
Een week lang heb ik met nieuwe ogen gekeken. Ik ben geschrokken, van wat ik zag. Het is goed dat deze ‘Zero plastic week’ er is. Het zet mij weer eens goed aan het denken. Zónder plastic is mij niet gelukt. Maar minder, dat moet kunnen. Als we om te beginnen eens wat meer tijd zouden vrijmaken voor boodschappen doen en eten koken? Wedden dat we dan heel wat minder plastic nodig hebben. En zou het ons ook niet veel rust en gezondheid opleveren?
voor nuttige en zinvolle tips, zie: zero plastic week: wat kun je doen?
