Eiland in mijn levenszee

We hebben de zee sinds onze aankomst op Terschelling niet meer gezien. Alleen maar gehoord: het geluid van de branding in de verte. Op zondagmiddag lopen we de duinen in, de zee tegemoet. Het geluid van de branding wordt steeds sterker, maar het pad door de duinen gaat nog door. Tot er ineens dat moment is dat er achter dit duin niet nog een volgend duin ligt, maar de zee! Prachtige wolkenluchten komen voorbij en zand stuift in bijzondere patronen over het strand. Af en toe bukken we voor een schelp, of springen opzij voor een golf.

Is het de leegte die zo bevrijdend werkt? Of het ervaren van de kracht van de natuur? Relativeert dat je dagelijkse beslommeringen? Is het de wind die je gepieker wegblaast? Er gaat iets rustgevends uit van lopen langs zee en strand. Lange tijd kwamen we veel op Schiermonnikoog, en ik herinner me hoe die wandelingen mij kracht gaven en rust. Gisteren heb ik een gedicht overgeschreven in café ‘De walvis’ waar wij wat dronken, terwijl wij een prachtig uitzicht hadden over het wad en de ondergaande zon:

Al lopend over het wad

Verander ik langzaam in mijn omgeving

Ziltig ruikt de lucht, zout proeft mijn huid

Zand kriebelt zich een weg naar overal

Mijn gedachten worden weggevoerd door de wind

Zodat ik zweef tussen hemel en aarde

Wat rest is stilte en tevredenheid.

Marleen

De wind is koud en de lucht dreigend. Toch is het moeilijk om weer om te keren. Want hoewel je je nietig voelt in deze uitgestrekte grootsheid van de natuur, voel je je tegelijkertijd opgenomen in dit grote geheel. Het is vreemd tegenstrijdig hoe je je geborgen kunt voelen in deze eindeloosheid: de hoge hemel, de eindeloze zee, de wind die alsmaar voorbij raast, de branding die altijd in beweging blijft ....

Later lopen we door West-Terschelling en op een raam is een gedicht geschreven. Het omschrijft die vreemde tegenstrijdigheid van die uitgestrektheid én geborgenheid:

Ik droomde dat ik eenzaam woonde aan de zee
Op blote voeten liep ik langs de vloedlijn

Met waterwolken naast en boven mij

Er liepen meeuwen langs mij mee

Een tijdeloos alleen zijn, lijkend op eeuwigheid

Maar soms, tussen de lage luchten en het zand

Als in de holte van een hand

iets van geborgenheid

Nico Laterveer

Voor veel mensen, eilanders én gasten, zijn zee en wind, eb en vloed, wad en Noordzee bronnen van bezinning en inspiratie. Zo is een eiland een bijzondere plek: je komt letterlijk los van je gewone leven door de overtocht en je krijgt ruimte om op een nieuwe manier te kijken en je leven anders te ervaren. Zo zijn deze dagen een kostbaar geschenk op mijn levenszee: eiland van rust en stilte, licht en hoop.