donderdag 6 september 2012

Wijsheid en inspiratie ... op straat!


Soms heb je op onverwachtse momenten een bijzonder gesprek met iemand – op straat of tijdens het boodschappen doen; gesprekken die je bijblijven.

foto: AFH

Met vragen over mijn printer ben ik in gesprek met de verkoper ervan. We komen in gesprek over zijn vak en vervolgens over het mijne. Dat lijkt hem moeilijk, omdat de tijden veranderd zijn.  Want vroeger kwamen mensen naar de kerk omdat het zo hoorde een omdat iedereen het deed. Het was vanzelfsprekend, terwijl het dat nu niet meer is. Hij heeft medelijden met me, omdat het nu een hele strijd is om mensen naar de kerk te krijgen. Door dit gesprek word ik me ervan bewust dat ik toch blij ben met hoe het nu is. Want wie nu naar de kerk komt voor een viering of een andere activiteit, die komt uit zichzelf en niet omdat het zo hoort of omdat het verplicht is. Het is voor mensen van nu een eigen keuze. En daardoor zijn mensen open en ontvankelijk. Dat medelijden hoeft niet en ik word er vrolijk van.

Met iemand anders kom ik bij de supermarkt in gesprek over haar kleinkinderen. ‘Mijn kinderen doen het zo goed, het opvoeden’, zegt ze. ‘Ze hebben veel meer vertrouwen dan ik destijds. Ik was een bange angstige moeder. Maar mijn kinderen hebben vertrouwen in hun kinderen – ik bewonder dat. Ze doen het veel beter dan ik het destijds gedaan heb.’ Ik vind het bijzonder dat iemand zo positief is over de opvoeding die haar kinderen haar kleinkinderen geven. En dan nog wel omdat het ánders is dan je het zelf gedaan hebt. Want vaak vinden mensen het juist moeilijk dat dingen nu anders gaan en zien ze er vooral de nadelen van. Deze vrouw heeft de gave om kritisch naar zichzelf te kijken en ze ziet het goede bij de nieuwe generatie. Als ik er later over doordenk, bedenk ik dat ze zelf toch meer vertrouwen heeft dan ze denkt: ze is geen angstige oma, want wat zij over haar kinderen zegt, getuigt van groot vertrouwen.

Bij een bijeenkomst raak ik in gesprek met een collega, destijds studiegenoot. Hij vertelt dat zijn kinderen inmiddels allebei op kamers zijn. We zitten beiden in een nieuwe, heel andere fase dan toen we samen studeerden. Wanneer ik hem vraag: “Hoe is dat voor jullie?” zegt hij stralend: “Prachtig! Net zoals we destijds samen begonnen zijn.” Dit antwoord en zijn stralende gezicht daarbij, raakt me. Hoe vaak zitten mensen niet vast aan hoe het was en vinden ze het moeilijk om een nieuwe fase in te gaan? Uit dit antwoord sprak zoveel vreugde: het is goed als mensen dat in elke nieuwe fase van hun leven weer vinden.

Op de sportschool komt het gesprek op pesten, een thema dat mij raakt omdat ik als kind op school veel gepest ben. We hebben het erover hoe belangrijk het is dat je bij een groep hoort. Dan zegt iemand: “Maar het is volgens mij allereerst belangrijk dat je zélf iemand bent: het individu komt bij mij op de eerste plaats. Pas als je zélf iemand bent, kun je iets betekenen voor een groep. Anders word je een meeloper.”  Ook over dit gesprek denk ik door. Het is goed om zélf te denken. Het is goed om je eigen identiteit niet aan een groep te ontlenen. Hoe vaak doen we niet dingen omdat anderen dat ook doen? Dat kan zelfs heel gevaarlijke gevolgen hebben waarbij we onze gezondheid in de waagschaal stellen of anderen onrecht doen. Zo ontstaat pesten immers ook: veel pesters zijn meelopers, die alleen meedoen om bij de groep te horen.

Als je het contact met jezelf verloren bent,
kun je ook geen contact maken met anderen. 
Anne Morrow Lindbergh

foto: AFH

Soms krijg je zomaar wijze levenslessen aangereikt. Soms hebben mensen zelf waardevolle levenslessen geleerd, soms zijn ze een inspirerend voorbeeld. Soms ga je anders naar je eigen situatie kijken n.a.v. zo’n gesprek. Soms zijn het eye-openers of ‘richtingaanwijzers’. En zo haal ik vaak niet alleen brood en melk, maar kom ik ook met stof tot nadenken thuis. Een mens leeft immers niet van brood alleen. Maar wie had gedacht dat zoveel wijsheid en inspiratie gewoon op straat voor het oprapen ligt: in de ontmoeting met mensen!