.jpg) |
| spoorbrug over de Rijn bij Mainz |
In Mainz stap ik uit, zoek mijn hotel en de kerk die ik de volgende morgen wil bekijken, met ramen van Marc Chagall. Het is een prachtige avond en mijn hotelkamer heeft uitzicht op de Rijn. Ik ga een avondwandeling maken, vind een pad dat naar de Rijn leidt en blijk vlak bij de spoorbrug te zijn. Dit is dezelfde brug waar ik met de trein overheen gereden ben. Ik loop de brug op om de raadselachtige hangsloten te bekijken.
In het avondlicht spiegelt het laatste zonlicht op de brede rivier. Aan het gaas hangen honderden, duizenden sloten. Als ik dichterbij kom, ziek ik inscripties. Soms twee letters, soms twee voornamen en een datum. Dit moeten liefdes-sloten zijn. Ik loop helemaal naar de andere kant van de brug en weer terug. Veel sloten hebben een recente datum, maar er zijn er ook van 2002 of 1989. In sommige sloten is de tekst met een schroevendraaier er in gekrast, andere zijn heel mooi gegraveerd.
Dit is kennelijk een brug waar mensen een liefdes-ritueel uitvoeren. Samen maken ze een slot vast aan het gaas en ze draaien de sleutel om. Gooien ze dan het sleuteltje in de Rijn, die daar diep beneden stroomt? Het gaas is roestig en af en toe raast er een trein voorbij. Maar toch is een brug een mooi symbool voor de liefde. Want een brug verbindt twee oevers zoals de liefde twee mensen verbindt.
Aan sommige sloten hangen nog weer kleine met één naam: zouden dat hun kinderen zijn? Midden op de brug hangt ook een tekst, met liefde gekrast in een aluminium plaat. Het getuigt van liefde, die sterker is dan de dood. Het is een ontroerende liefdesbrief aan een gestorven vrouw en moeder.
De volgende morgen ga ik naar de Sankt Stephanskirche waar ik de Chagallramen bekijk. Bij Chagalls werk vind je vaak liefdesparen en zo ook hier: Izaäk en Rebecca en een liefdespaar in het paradijs. Maar niet alleen daarin, maar uit het geheel spreekt liefde. Bij deze ramen met hun intense kleuren spat de liefde voor kleur en voor het leven er af. Ze vertellen over de liefde van God en de liefde voor mensen. Ze getuigen van hoop en optimisme.
 |
| Chagallramen in de Sankt Stehpanskirche in Mainz |
De ramen zijn in 1976-84 door de toen hoogbejaarde Chagall gemaakt. Ze zijn bedoeld als een teken van liefde, vrede en hoop. De Sankt Stehphanskerk wais in de tweede wereldoorlog door bombardementen van de geallieerden bijna volledig verwoest. De joods-Franse kunstenaar maakte de glasramen in deze weer opgebouwde kerk als teken van verzoening tussen Frankrijk en Duitsland en tussen joden en christenen. Deze ramen willen een brug zijn tussen mensen en tussen godsdiensten.
Mainz is een stad van liefde. Want daar verbinden mensen zich met elkaar op de brug, daar waar twee oevers met elkaar verbonden worden. En daar maakt het zonlicht elke dag opnieuw Gods liefde zichtbaar in de intense kleuren en de beweging in de ramen van Marc Chagall.
