Een overweging tussen de rails

De overweging voor zondag is af. Tegen de achtergrond van het geluid van de rijdende trein  kan ik goed werken. Het landschap trekt aan mij voorbij: rivieren, bossen, hei en eindeloze weilanden. Drie reeën grazen in de late middagzon, terwijl wij er langs flitsen. De zon maakt mooie weerspiegelingen op het water en laat de gele blaadjes van de berken goud glanzen. Ik ben onderweg naar mijn zoon in Leiden. Sinds wij verhuisd zijn, is dat een veel langere reis. Maar in de sneltrein vanuit Almelo kan ik bijna twee uur blijven zitten.

Sinds ik zelf student was, woonde ik niet meer in een stad. Nu fiets ik elke dag onder het spoor door en ik zie altijd wel een trein rijden. Voor iemand die zo van treinreizen houdt, is dat geweldig. Komt het door mijn jeugd, waarin we veel per trein onderweg waren? Door de bijzondere Zwitserse treinen die met tandraderen de berg op gaan? Doordat je in een trein kunt rijden en lezen tegelijk?

Met de huidige techniek kun je in trein allerlei werk doen en luisteren naar prachtige muziek. Ik voel me soms alsof ik in een film speel, wanneer ik prachtige landschappen voorbij zie trekken bij het geluid van mooie muziek. Sinds de uitvinding van de stiltecoupé is dat mijn favoriete plekje in de trein.

Anderzijds heb ik soms ook bijzondere ontmoetingen in de trein. Een tijdje terug maakte ik ook zo’n lange treinreis en ontmoette ik Irma, een spontane, bijzondere vrouw. Ze was volgeling van Sai Baba en ze was een stralende spraakwaterval over wat dat allemaal voor haar betekende. Dat iemand zo open met je in gesprek gaat over dingen die zo dierbaar en kostbaar zijn, is een bijzondere ervaring. Vaak komen we alleen mensen uit ons eigen kringetje tegen: mensen die dezelfde interesses hebben en bij hetzelfde milieu horen. Maar in zo’n treincoupé kom je met heel andere mensen in gesprek. Onze wegen scheidden bij de overstap, maar haar enthousiasme blijft me bij.

De volgende halte is Schiphol. Hier moet ik overstappen, en omdat ik te vroeg ben, besluit ik even uit te stappen. Ik loop een uurtje op Schiphol rond. Mensen slepen met gigantische koffers, er wordt familie uitgezwaaid en opgehaald. Ik ga even op het panoramaterras staan kijken. Het is een magnifiek gezicht, die grote luchtschepen, aangemeerd aan de luchthaven.

 Maar anders dan in de trein word ik er ook treurig van. Vliegverkeer is buitengewoon slecht voor het milieu. Maar omdat het ook goed is voor de economie, wordt het niet af- maar juist aangemoedigd. Natuurlijk kan het soms niet anders, maar trajecten die iedereen eerder met de trein aflegde, doen mensen nu ook door de lucht . Want het gaat sneller .. en soms is het zelfs goedkoper.  Verre werelddelen komen zo ineens onder handbereik en mensen reizen dus meer en verder dan ooit. Aan de ene kant is dat prachtig, maar het heeft ook een enorme schaduwzijde. Wat vernielen wij allemaal met onze haast en onze hang naar goedkoop reizen? Ik liep laatst niet voor niets mee in een mars tegen klimaatsverandering en voor verandering van politiek en gedrag van mensen.

Ik stap weer in de trein. Ik ben bijna in Leiden. Nu schrijf ik mijn weblog af, zonder stress over files en met het positieve gevoel dat ik met deze reis onze planeet niet in gevaar breng. Lang leve het spoor, dit jaar 175 jaar jong!