Onderweg

foto: Auke Florian Hiemstra

Wanneer we terugrijden van Taizé in Frankrijk naar huis, is het nog vroeg. Het is stil op de weg en de wereld ontwaakt. De golvende heuvels zullen straks weer in de hete zon liggen … maar nu is het nog fris. Het is mooi hoe het landschap aan ons voorbijtrekt en hoe anders het is dan het uitzicht thuis. De koolzaadvelden zijn overweldigend geel de wijngaarden zijn helder voorjaarsgroen. De huizen zijn nonchalant en wat vervallen, zo anders dan in Nederland.

Terwijl we door dat mooie landschap rijden, ontdekken we ook wat anders: de weg is een waar slagveld. We zien een dood ree, geplette hazen, een egel met de pootjes omhoog, een groot beest vol bloed (een das?), dode vogels, hun veren vol bloed in het wegdek gereden en dode katten. Het is schrikbarend met hoeveel doden de weg geplaveid is.

Mijn houding ten opzichte van autorijden is altijd ambivalent geweest. Enerzijds geniet ik van de vrijheid die het geeft. Ik weet nog goed hoe ik destijds verlangde naar dat rijbewijs … ik woonde in noordoost Groningen, in een afgelegen dorp zonder enige voorzieningen. Anderzijds ben ik altijd bang geweest voor wat je met een auto kunt aanrichten. Het besef dat je met een auto een moordwapen in handen hebt, is altijd bij mij. Autorijden is voor mij niet iets wat ik onbekommerd doe. Ik ben altijd doordrongen van de enorme verantwoordelijkheid die ik heb, wanneer ik achter het stuur zit.
De laatste jaren verschijnen in de bermen op allerlei plaatsen kruisjes en bloemen. Kleine gedenktekens van wat het verkeer aan offers vraagt. Het maakt mij stil, als ik dat zie … en ik besef het onmetelijke verdriet van de naasten, dat nooit overgaat. Mijn oma verloor een kind aan een verkeersongeluk, en ik heb gezien hoe dat haar leven lang doorwerkte, en zelfs in de volgende generatie.

Nico ter Linden citeert in zijn boek “Alleen maar vrije tijd” een reisgebed van Gerard Reve:

Ik hoop, dat ik onderweg niemand enig ongeluk of ander kwaad zal berokkenen.

Ik sta voor U.

Ik weet, dat ik, of ik veilig zal aankomen,

dan wel onderweg verwonding, ziekte of dood zal vinden,

altijd U toebehoor.

Dat is iets wat ik mee kan bidden, in het besef dat auto rijden vol verantwoordelijkheid is, en dat een mensenleven uiterst kwetsbaar is.

En dan komt daar nog bij, hoeveel dood en verderf ons autorijden veroorzaakt door de uitstoot van C02 en uitlaatgassen, door het winnen van de brandstof en de fabricage van de auto’s. Met name het klimaatsprobleem houdt mij bezig en ik leef in het besef dat ook ik met mijn eigen leven daar verantwoordelijkheid voor draag. Ik heb niet voor niets een treinabonnement en korte afstanden fiets ik zoveel mogelijk. Want de vrijheid die de auto geeft, heeft een hoge prijs. Wereldwijd.