Onze tent staat op de camping van Bern. Het regent elke dag. Soms zijn het heftige buien die ook gauw weer over zijn, maar soms regent het haast de hele dag. We lezen en we bezoeken musea. Maar het was eigenlijk onze bedoeling om ook nog naar Wallis te gaan, naar de bergen.
De weerberichten zijn zo dat we het niet aandurven. Hoog in de bergen (onze favoriete camping ligt op 1800m hoogte) is het dan te koud in een tent. En het is te nat en glad om te wandelen. Het is een verstandige keuze om hier in de stad te blijven. Maar mijn verlangen naar de bergen is te sterk om me hier helemaal bij neer te leggen.
Op een dag waarop redelijk weer voorspeld wordt, rijden we daarom het Emmental in. Ik weet een kabelbaan die het Brienzer Rothorn opgaat. We horen dat het boven mistig is, maar dat naar beneden lopen geen probleem is.
En zo zweven we even later tussen hemel en aarde … de bomen onder ons in miniatuur. Maar ineens zijn we omgeven door wolken en zo komen we op 2351 m boven zeeniveau aan. Niets is er te zien van het prachtige uitzicht wat je hier hebt, en wat ik op een zonnige dag in februari nog ademloos bewonderd heb.
We lopen naar het hoogste punt, maar het wolkendek opent zich niet. En zo beginnen we in de mist de tocht bergafwaarts. Lopen in de bergen betekent: kijken waar je loopt. En terwijl we naar het pad kijken, zien we de meest prachtige bloemen. Pal bij onze voeten is zoveel moois te zien. Kleine druppeltjes hangen aan elk bloemblaadje. Dankzij de mist wordt elk blaadje, elk sprietje, elk bloemblaadje behangen met kristallen. Het is wonderbaarlijk hoe hier, zonder enige hovenier of tuinarchitect zo’n prachitge bloementuin te vinden is.
Ik las laatst een spreuk, waar ik daar op die berg aan moet denken:
In de hoop de maan te bereiken,
zien mensen de bloemen bij hun voeten over het hoofd.
 |
| grassen aan onze voeten, vol "mist-kristallen" |
Vaak zijn wij gefixeerd op iets groots, een ver doel, en zien we het kleine over het hoofd. Wij worden door de mist een handje geholpen en krijgen een les in kijken naar de bloemen bij onze voeten.
Later gaan ineens de wolken even opzij en kijken we over het Brienzer meer. Wat een uitzicht: vergezichten en doorkijkjes. Er is een boek van Huub Oosterhuis dat heet: ‘Zien, soms even’. Zo is dat op deze bergwandeling: meestal vermoeden we wat er achter de mist te zien is, en alleen soms, even, zien we er iets van. Zo is het met geloven ook: vaak is het niet meer dan tasten en verlangen .. en soms ineens is het zien, ervaren – even.
Ik bedenk me dat zo’n tocht als deze vergelijkbaar is met je levensweg. Soms zit je in de mist, soms ontbreekt elk uitzicht. Maar als je dichtbij om je heen kijkt zijn er de kleine wonderen van het leven, die moed geven. En onverwachts kan de zon doorbreken en zie je weer perspectief.
 |
| uitzicht vanaf het Brienzer Rothorn op de Brienzer See |
Flink moe komen we aan het eind van de dag weer bij ons startpunt, de kabelbaan, terug. Het is droog gebleven en het fototoestel zit vol kleine wonderen. En in mijn herinnering neem ik nog méér mee: het geluid van de koeienbellen, de geur van de frisse lucht, het gekabbel van de beekjes en het vreemde gevoel in je benen bij al dat dalen.
Zo ben ik maar één dag in de bergen geweest. Maar ik heb er een schatkist vol aan overgehouden. Daar kan ik weer mee vooruit!
