Mijn mobieltje trilt. Dat zal een van de kinderen zijn. Mijn mobiele nummer geef ik verder aan niemand. Het is heerlijk als je eens helemaal niet bereikbaar bent. Omdat ik mijn werk veel thuis doe, is het toch al moeilijk te begrenzen. Mijn mobiel is alleen voor familie en kinderen, mijn privé-telefoon. Als ik niet thuis ben, is het fijn om voor mijn werk even onbereikbaar te zijn.
Het smsje is inderdaad van mijn zoon. Hij doet een duikopleiding en gaat vandaag weer onder water. Straks zal hij vast sms-en dat hij het koud heeft en aan de warme chocolademelk zit. Het is leuk om zo af en toe iets te horen van je kind op kamers: dan deel je toch nog een beetje in zijn dagelijks leven.
Ik wandel verder langs de sloot waar speenkruid bloeit en bosanemoontjes. Wat is het heerlijk dat de lente weer begint. Ik ga even op een bankje zitten en voel dat mijn mobiel weer trilt. Ik pak hem en lees: ‘Amnesty SMS Bangladesh: belangrijke oppositiefiguur S. A. opgepakt en verdwenen. Politie ontkent arrestatie. Protesteer! SMS Ja naar 3553’.
Ineens zit ik heel anders op dat bankje in de zon. Ik realiseer me dat niet iedereen op deze wereld zo ontspannen van de lente kan genieten. Regelmatig krijg ik op mijn mobiel sms’jes van Amnesty International, die opkomt voor mensenrechten en in het bijzonder voor mensen die vanwege hun idealen gevangen genomen werden.
Amnesty SMS: de Verenigde Staten dreigen een geesteszieke man te executeren in strijd met de grondwet. Amnesty SMS: Myanmar: veertien mensen opgepakt na vreedzame protesten na confiscatie van hun land door het leger… Op allerlei plekken in de wereld zijn mensen rechteloos en machteloos.
Elke keer als mijn mobiel gaat en ik verwacht dat het mijn kinderen zijn, schrik ik als ik een dergelijk bericht krijg. Elke keer drukt het mij weer met de neus op de feiten: dat onze wereld lang niet overal die wereld van vrede is zoals wij dat hier kennen. Als ik in een museum naar mooie kunst kijk, als ik in de trein zit voor een dagje uit, als ik een fietstochtje maak: mijn rust en vrede worden verstoord door die Amnesty berichtjes. Leuk is dat niet ….. want eigenlijk wil je dit soort dingen liever vergeten: de angst van wie gevangen genomen word, de pijn van wie gemarteld wordt, de ongerustheid van de achterblijvers.
Ik zit op een bankje in de zon …. een ander is spoorloos verdwenen. Het had ook andersom kunnen zijn. Dan zou ik in mijn machteloosheid en wanhoop toch hopen dat anderen zich mijn lot zouden aantrekken. Dat er iemand op deze wereld is, die mij niet in mijn onrecht laat ondergaan .. maar actie onderneemt.
Ik sms: ‘ja’, en dan krijg ik bericht dat 1200 anderen voor mij dat ook gedaan hebben. Meer mensen laten zich even in hun eigen geluk storen om hun macht aan te wenden voor een ander die minder geluk heeft dan wij.
Zo is het bij mij niet één keer in het jaar Goede Vrijdag, waarop je denkt aan gewetensgevangenen die het leven laten vanwege hun idealen … maar het hele jaar door. Mijn mobiel trilt alweer. Mijn zoon zit aan de chocolademelk. Zo zou ieder mens moeten kunnen leven: in vrijheid. En zolang dat nog niet zo ver is, zullen die smsjes van Amnesty af en toe mijn vrede verstoren, maar hopelijk elders vrede brengen.
