“Kinderen luisteren niet naar wat je zegt, maar naar wat je doet.” Woorden zijn heus wel belangrijk, maar de daden erbij misschien nog wel meer. Kinderen zijn daar heel gevoelig voor. Wat je doet, blijft meer hangen dan wat je zegt. Mooie woorden krijgen pas kracht als ze door daden vergezeld worden.
Vorige week hebben we Pasen gevierd. We lazen een oud verhaal uit het evangelie naar Lucas over twee van Jezus’ vrienden, die na zijn dood verdrietig en teleurgesteld huiswaarts keren. Ieder die zelf rouw ervaren heeft, weet hoe ingrijpend het is: alles is anders, je dagelijks leven, je perspectief en je toekomst. Jezus’ leerlingen moeten hun hele leven opnieuw vormgeven, nu hij er niet meer is. Onderweg zijn ze aan het praten over alles wat ze meegemaakt hebben. Als het donker wordt, komen ze thuis en gaan ze eten. Eén van hen pakt het brood, breekt het en deelt het met de ander. En op dat moment gebeurt er iets: ineens beseffen deze mensen, dat het niet afgelopen is met Jezus. Dit gebaar van delen is de kern van Jezus’ leven en leer, en dat blijft! Het gebaar werkt meer dan alle woorden: mensen luisteren niet naar wat je zegt, maar naar wat je doet!
Daar waar mensen met elkaar delen, gaat het verhaal van Jezus verder. En daarbij gaat het niet zozeer om woorden, als wel om daden. Want brood breken en delen is een kerngebaar uit de verhalen over Jezus. Hij deelde pijn en verdriet, hoop en liefde, hij deelde een leven lang met wie op zijn pad kwamen: met vrome joden maar ook met mensen die heulden met de bezetters, prostituees, kinderen, vrouwen en buitenlanders. Wie brood deelt, deelt meer dan eten alleen: je bent open naar de ander, je deelt elkaars lot, elkaars leven, je deelt samen in de pijn van het leven en in de hoop. Brood breken en delen, dit gebaar is voor mij misschien wel het belangrijkste beeld van Jezus. Want het staat symbool voor zijn wijze van leven: delend en gevend, open naar anderen.
Breken en delen: de herkenningsmelodie van Jezus. Daar waar dát gebeurt, blijkt dat het niet afgelopen is met Jezus, maar wordt iets van opstanding zichtbaar. Zo is dan ook de kerk begonnen,
als een groep mensen die met elkaar deelde: het eten, maar ook verdriet en teleurstelling,
én hoop, kracht en liefde. Ze deelden alles wat ze hadden gemeenschappelijk en elke dag braken ze het brood bij elkaar thuis
Pasen vieren, dat is: breken en delen met een open houding en in de geest van Jezus van Nazaret. Eeuwenlang is dit doorverteld en vooral ook doorgedáán. Want mensen luisteren niet zozeer naar wat je zegt, maar wat je doet. Dus laten we dit gebaar doen en doorgeven zodat opstanding voelbaar en zichtbaar wordt: breken en delen, sterker dan onrecht en verdriet.
