De remmen van mijn fiets piepen. Hier in Twente trap ik regelmatig ineens op de rem. Want langs de weg zijn hier kleine kapelletjes. Soms een crucifix, soms Maria, soms met een klein afdakje en een bloemetje, maar soms is het haast een klein kerkje.
Die kapelletjes zijn plekken die je even laten uitstijgen boven het dagelijkse en gewone. Ze bepalen je bij hoop, geloof en liefde. Zo worden je dagelijkse beslommeringen en gepieker even verbonden met het goddelijke.
In het Kipboom-kapelletje steek ik een kaarsje aan en denk aan mijn ouders en mijn kinderen. Dat zijn de twee cirkels waartoe ik behoor en wáár ik ook naar onderweg ben, ik voel me daarmee verbonden. Er liggen gebedenboekjes in de kapel, o.a. van Toon Hermans. Ik lees een gebed hardop voor over vreugde en verdriet delen. Samen zitten we even stil in de kapel.
Als protestant mis ik dit: die plekken langs de weg waar geloof en dagelijks leven elkaar raken. Het hoeft wat mij betreft niet met een crucifix of Mariabeeld, maar op de een of andere manier iets waar aarde en hemel elkaar raken. Zo’n kapelletje is een plek om – letterlijk en figuurlijk – even stil te staan, bij je vreugde, bij je zorgen, bij mensen die je dierbaar zijn of bij situaties van blijdschap of moeite. Voor mij is het een moment van bewustwording: bewust worden van je dankbaarheid, van je hoop, van je verbondenheid met mensen en met wat ik ‘God’ noem.
We hebben drukke levens vol bezigheden en gedachten. Dan is het goed om af en toe even bepaald te worden bij waar het wezenlijk om gaat. In de hectiek van ons leven is er dan een moment van rust, van stil-staan en bewustwording van onze gedachten en gevoelens. Ons kaarsje brandt en wij stappen weer op de fiets.
