vrijdag 23 oktober 2015

Lopen in de regen

We zijn op zondagmorgen onderweg naar Deventer. We hebben wandelschoenen aan en een rugzak met lunchpakket. Maar het is helemaal geen wandelweer. Als we louter voor ons plezier zouden gaan wandelen, maakten we rechtsomkeert. Maar wij gaan vandaag met een missie. We zijn geen wandelaars maar pelgrims. We lopen mee met de klimaatloop georganiseerd door de kerken. Verschillende organisaties vragen op deze manier aandacht voor klimaatsverandering en roepen op tot economische en politieke veranderingen. In etappes lopen mensen in verschillende delen van ons land richting Parijs, waar in december een klimaattop is.

In Deventer Colmschate zijn we welkom bij de Ichtuskerk. We krijgen een kop thee of koffie en een wilgentak als wandelstok. Terwijl wij daar met onze wandelstokken en rugzakjes in de hal staan, komen de kerkgangers in hun zondagse kleren en met hun liedboeken de kerk in . Wij mogen ook in de kerk gaan zitten en de viering begint. We zingen over de mooie schepping en de predikant vertelt de kinderen over zorg hebben voor de natuur. Dan mogen de pelgrims op staan en krijgen we de zegen mee. ‘Ga met God en Hij zal met je zijn’, zingt de gemeente, en wij gaan op weg, door het middenpad de kerk uit en op weg, richting Parijs – vandaag tot Zutphen.

klimaatloop Deventer-Zutphen op 18 oktober 2015

We zijn maar een klein groepje, we lopen 20 kilometer. We komen uit verschillende steden en dorpen. Sommigen lopen vaak en veel, anderen niet. Maar wat ons verbindt, zijn de zorgen die wij ons maken over onze planeet: vanwege de klimaatsverandering, vanwege het massale gebruik van fossiele brandstoffen, vanwege onze leefstijl die een onomkeerbare invloed heeft op het leven op deze planeet. Wij geloven dat er iets moet gebeuren, dat er keuzes gemaakt moeten worden en maatregelen genomen. We kunnen niet meer afwachten, onze ogen sluiten en de problemen voor ons uit schuiven. Wij mogen onze kinderen en kleinkinderen niet opzadelen met een wereld die haar ondergang tegemoet gaat. 

In de kerken is vanouds aandacht voor de zwakkeren, voor recht en gerechtigheid en voor verzoening en vrede. Maar ons omgaan met de schepping heeft eigenlijk veel te weinig aandacht gekregen. Vanuit het kerkelijke denken hebben we de schepping gezien als iets wat ons in handen is gegeven om te gebruiken. Maar gebruiken is niet hetzelfde als uitputten, uitbuiten en opsouperen. En daarop begint ons gedrag steeds meer te lijken. Want als we zo doorgaan, ontstaan er wereldwijd problemen en slepen we elkaar en vele medeschepselen de ondergang tegemoet.

We worden nat, maar we genieten van het afwisselende landschap. We praten met elkaar over onze drijfveren, onze manier om anderen bewust te maken van de klimaatsproblematiek. We zijn lid van verschillende kerkgenootschappen, we hebben verschillende rollen in die kerken, maar we zijn verbonden rond dit ene thema dat ons zo aan het hart gaat. 


Ik krijg zere voeten, voel een blaar. Het blijft nat en mistig. Maar we lopen Zutphen al binnen en tegen de grijze hemel zien we de toren van de Walburgiskerk. Daar staat de deur wijd open en is er warme thee, koffie en soep. Later krijgen we nog een heerlijke warme maaltijd aangeboden bij een gemeentelid. We zijn vreemden voor elkaar, en toch met elkaar verbonden. 

De Walburgiskerk is een grote, oude kerk. Al vele honderden jaren is het een baken in stad en landschap, een symbool voor de verbondenheid tussen hemel en aarde. Vandaag is hier aandacht voor de verbondenheid van mensen met onze planeet. We kunnen niet zonder elkaar. Wij moeten zorg voor haar dragen. We kunnen niet langer wachten. Er moet iets gebeuren. In Gods naam! 

Walburgiskerk Zutphen