donderdag 25 mei 2017

Zure augurkensoep en Turkse liefde

Snel nog een doos eieren, dan kan ik naar huis en gaan koken. Behendig manoeuvreer ik mijn winkelwagentje om pallets heen. Ik ken deze winkel als mijn broekzak: deze buurtsupermarkt bezoek ik dagelijks.

Ineens ben ik verbaasd. Géén eieren. Maar een schap vol onbekende verpakkingen. Ik doe een stap dichterbij. Mijn verbazing groeit: er staat geen Nederlands op de verpakkingen. Maar: Ogórkowa en Ziemniaki en andere voor mij volslagen onbegrijpelijke woorden.


Dan daagt het mij: dit is Pools! Ik pak een product op. Op de achterkant zit een stikker met de Nederlandse vertaling van de ingrediëntenlijst. Ogórkowa is zure augurken soep. Vol interesse bestudeer ik het schap: augurken, chocoladewafels, iets wat vermicelli lijkt maar –gezien de afbeelding op de verpakking- als pasta gegeten wordt.

Ik neem wat Poolse wafels mee en de pasta, de zure augurkensoep en de Ziemniaki, die geen stikker heeft, maar volgens mij een soort aardappelpuree is. Ik zie ook mierikswortel staan: dat moest ik eerder bij een andere supermarkt halen. Dit opent nieuwe perspectieven.

Hier in onze wijk zie ik regelmatig Poolse auto's en hoor ik mensen Pools praten. Jammer is het dat ik dat volledig niet versta. Uit een week in Taizé heb ik alleen de woorden 'Dzien dobre'  'goedendag' onthouden.



Bij de kassa reken ik af. Terwijl ik mijn boodschappen inpak, vang ik een gesprek op van twee mensen bij een kassa verderop. 'Ik ga elk jaar op vakantie naar Turkije', zegt een Nederlander. 'En elk jaar leer ik er een woord Turks bij'. De vrouw die bij die kassa haar boodschappen inpakt, straalt onder haar hoofddoek. Ze praten geanimeerd over welke woorden hij kent.

Hier in Almelo is ook een grote Turkse gemeenschap. Ik versta ook dat niet. Het enige woord dat ik ken, leerde ik op de kraamafdeling van het ziekenhuis waar onze oudste ter wereld kwam. De Turkse vrouw die naast mij lag, kreeg een dochter die zij Sevgi noemde. Ik probeerde het uit te spreken. Toen de moeder vertelde dat het woord 'liefde' betekende, vond ik dat zo bijzonder dat ik het nooit vergeten ben. Inmiddels is die Sevgi ook 27 jaar, zoals mijn dochter …

Natuurlijk moeten buitenlanders integreren. Maar wat is het fijn als je ook iets vertrouwds, iets bekends hoort of ziet. Want al woon en werk je hier, je hebt nu eenmaal wortels in een ander land, een andere cultuur. Dat hoort óók bij jou. Mijn rugzak is, als ik uit Zwitserland kom, niet te tillen. En wat geniet ik als ik op het station van Almelo mensen ineens onvervalst Zwitsers dialect hoor spreken.


Lekker zijn ze, die Poolse wafels. Voor hen vast een feest van herkenning. En als we nu allemaal eens wat woorden Turks of Pools zouden leren?