Tien dagen mag ik even afstand nemen van mijn gewone dagelijkse leven. De laatste dagen voor vertrek zijn zó intensief vanwege alle werk dat nog gebeuren moet, dat ik bijna de moed verlies. Ik heb veel te weinig geslapen, honderden gedachten in mijn hoofd en al die losse eindjes moeten nog afgehecht worden. De stress heeft mij volledig te pakken en ik heb al spijt van mijn idee om op reis te gaan. Waarom wil ik eigenlijk weg? Ik ga de kinderen missen en het kost alleen maar energie. Huilend zit ik in de keuken. Maar de treinkaartjes zijn al gekocht, en mijn familie verheugt zich op mijn komst.
Zo stap ik dan toch op de internationale trein richting Basel SBB. En dan gebeurt het wonder; zodra de trein zich in beweging zet, valt er een hele last van me af. Zonder enige moeite zet ik de knop om: ik pak mijn ipod, mijn breiwerk, en luisterend naar Bach en breiend aan een sjaal glijdt de wereld aan mij voorbij.
Mijn eerste vakantiedag brengt mij helemaal in het Zwitserse Emmental. Het is een heerlijke lange dag. Ik hoef niks en ben simpelweg gelukkig waar ik ben zonder al die honderden gedachten die mij gevangen houden en die de tijd van mij afstelen, omdat ze mij het verleden of de toekomst in trekken. Zo belemmeren ze mij om in het hier en nu te zijn. En dat is nu eenmaal het kostbaarste moment dat we hebben!
