Op een prachtige voorjaarsmiddag ga ik naar de Achterhoek om daar een workshop te geven. Wij hebben daar jaren gewoond en dus kom ik op bekend terrein. Ik heb onze jongste dochter bij me, en samen gaan we aan het eind van de middag nog even het vertrouwde bos in.
Het is een feest van herkenning- onze jongste is enthousiast. We zien konijnen en er komt er één recht op ons af rennen. Een snelle eekhoorn klimt een boom in. Het ruikt heerlijk en we genieten van de prachtige bomen op dit oude landgoed. Maar er is een speciale plek waar ik naar toe wil. Want dit is de tijd van de bosanemoontjes, en die bloeien hier onder de bomen. Langs het pad, onder bomen die net beginnen uit te botten, bloeien ze als een zee van sterretjes in het groen. Het is een adembenemend gezicht …
Toen wij hier woonden, stond hier, midden tussen deze bosanemoontjes, een monument. Helaas is het vanwege vandalisme van deze plek weggehaald. Alleen de sokkel staat er nog. Maar ik herinner mij het monument nog heel goed. Het was een stenen vaas en herinnerde aan het overlijden van Juliana Louise Wilhelmina van Heeckeren, dochter van de toenmalige bewoners van het landgoed. Er stond op geschreven:
En memoire
de notre bien aimée
Julie décédée à l‘age de
19 ans en 1848
elle fût pour nous
un ange sur la terre
(in herinnering aan onze zeer geliefde Julie
overleden op de leeftijd van 19 jaar in 1848
zij was voor ons een engel op aarde)
Het raakt je: het verdriet om de dood van deze jonge vrouw, dit kind wat voor haar ouders een engel op aarde was. Je voelt het verdriet, en je voelt je met deze ouders verbonden, zo ver terug in de tijd. Hoe anders de tijd toen ook was, dit soort dingen zijn hetzelfde gebleven. Er is niets wanhopigers dan wanneer je kind sterft. Hoe goed herinner ik mij het verdriet van mijn oma over haar gestorven kind. Ik was puber en zat met mijn oma aan het ontbijt. Zij vertelde over haar kind en huilde …. Veertig jaar was het geleden, maar het verdriet dat bleef.
De witte bosanemoontjes, zouden die destijds hier ook al gestaan hebben? Het geeft deze plek een groot gevoel van vrede. Het is troostend, al die witte sterretjes. Het is een teken van hoop: dat uit die koude levenloze winter een nieuw begin groeit. Ik hoop dat de ouders van Julie op deze plek ook iets van troost en vrede hebben mogen ervaren, dat zij in die witte waas van bloemetjes iets van hun ‘engel’ ervaren mogen hebben.
Met moeite ruk ik mij los van deze “heilige” plek … klein wonder van leven in het nog kale bos. Af en toe kijken we nog achterom. Onder de bomen vloeien de vele bloemetjes ineen tot een zee van licht. Bemoedigd gaan wij het bos weer uit. Dank je wel, Julie … iets van jouw engel-zijn is nog voelbaar, tot op deze dag.
