dinsdag 31 mei 2011

Verwonderingsteken

In de afgelopen weken las ik “Eten, bidden en beminnen” van Elisabeth Gilbert. Daarin is een passage waarin de schrijfster een gesprek heeft met iemand, die haar uitlegt dat iedere stad een eigen woord heeft, wat het als het ware karakteriseert: het woord van Rome is bijvoorbeeld ‘seks’, en van het Vaticaan ‘macht’. Opvallend genoeg is het niet ‘geloof’. Het woord van New York is een werkwoord: presteren. Maar niet alleen steden hebben een woord, ook families. En jijzelf … Elisabeth Gilbert bedenkt dan allerlei woorden die het voor haar in ieder geval níet zijn. En ze beseft dat een bepaalde periode in je leven door een bepaald woord gekenmerkt wordt.

Ik vond het een intrigerende gedachte. Wat was het woord in het gezin waar ik opgroeide? Wat is het woord in het dorp waar ik woon, of in ons gezin? Het is moeilijk om maar één woord te kiezen … daarvoor denk ik te genuanceerd. Maar het is wel een uitdaging om erover na te denken. Eén van de woorden die ik voor mezelf zou kiezen is: "enthousiasme". En een andere is ‘verwondering’. Ik zie zoveel mooie dingen, zoveel wonderen om mij heen. Juist ook in de dagelijkse dingen is er zoveel om je over te verwonderen.

Juist in diezelfde week lees ik in de NRC ‘In de Woordhoek’ waarin Ewoud Sanders schrijft over oude boeken die online gaan. In één daarvan stuitte hij op een verhandeling uit 1799 over leestekens, en dat leerde hem dat het uitroepteken indertijd bekend stond als het “verwonderingsteken”. Wanneer ik kaartjes of brieven schrijf, maak ik ook nogal veelvuldig gebruik van uitroeptekens. Ik had dat zelf niet zo in de gaten, maar een kennis van mij wees mij er eens op … en nu zie ik het zelf ook. Die uitroeptekens, begrijp ik nu, zijn uitdrukking van mijn verwondering!

Enkele weken geleden ben ik begonnen met fysiotherapie, voor het eerst van mijn leven. Ik had er niet echt een voorstelling van, maar het leek mij een soort corvee wat nu eenmaal gedaan moet worden om van mijn klachten af te komen. Maar – tot mijn verwondering! – vind ik het leuk! Ik ontdek allerlei spieren waar ik het bestaan niet van wist. Ik leer om ze te beheersen en voel van alles in mijn eigen lijf gebeuren, dingen waar ik mij nog nooit eerder bewust van was. Het is wonderlijk dat je al bijna 50 jaar met je lijf optrekt, en toch nog zoveel nieuwe dingen kunt leren.
Zo blijf ik mij verwonderen, hopelijk nog in lengte van jaren – en zo zal ik nog heel wat ‘verwonderingstekens’ schrijven!