donderdag 17 december 2015

Over zwerfafval dat bemoedigt

Het is donker en ik loop naar huis. Ik ben verdrietig, voel me machteloos. In onze wereld gaan zoveel dingen mis: aanslagen, oorlogen, verkeersongelukken, kindermishandeling .. of iemand van wie je veel houdt die worstelt met problemen. Je wilt zo graag wat doen: hélpen … maar je kunt soms zo bitter weinig betekenen. Ik probeer het wel, maar al mijn goed bedoelde hulp schiet vreselijk te kort. Ik word er somber van en moedeloos.

Terwijl ik wanhopig vecht tegen mijn tranen steek ik door via het fietspad achter de school langs. Het pad ligt vol dode bladeren. Verderop zie ik een lichtje branden. Op de grond, tussen het blad. Ik ben verbaasd. Het lijkt wel een kaarsje, maar dat kan niet. Het is ook niet de plaats en de tijd van vuurvliegjes. Wat is het dan? Terwijl ik verder loop, bedenk ik oplossingen: een fietslampje dat iemand verloren heeft? Een ledlampje?

Helder straalt het lichtje naast de stoeprand. Ik kom steeds dichterbij. En dan, als ik er vlak bij sta, is het ineens weg. Verbaasd kijk ik en zoek tussen het blad. Daar ligt een blikje van frisdrank of bier. Ik draai me om. Achter mij staat een lantarenpaal. Ineens begrijp ik het.


Ik zie er een boodschap in. Dit lichtje, dat heeft mij iets te zeggen. Het blikje weerkaatste het licht van de straatlantaren. Het is zelf geen lichtje, maar vangt het licht op en geeft het door. Zou dat voor mij niet hetzelfde zijn? Ik ben het licht niet zelf … maar ik mag het licht dat er is opvangen en weerkaatsen. 

Ik kan veel problemen niet oplossen. Ik kan wel zoeken naar licht en proberen dat op te vangen en op mijn beurt weer uit te stralen. Ik moet mij  niet door het donker laten overweldigen, zodat ik steeds somberder word. Ik moet me blijven keren naar het licht. Zelfs zwerfafval kan het: licht brengen in het donker, een lach op mijn gezicht. Het blikje geeft licht. Nu ik nog!