Soms wil je ergens blijven. Bijvoorbeeld 's morgens als de
wekker gaat of als je pauze hebt en lekker buiten in het zon thee drinkt. Maar
je moet op een gegeven moment je bed uit of weer achter je computer aan het
werk.
Dat gevoel van ergens willen blijven heb ik hier altijd, in het
klooster van Taizé. Op deze heuvel vind ik rust en inspiratie en ervaar ik
verbondenheid met velen over de hele wereld. Het ritme van de vieringen in de
kerk, tijd voor bezinning én gezelligheid, het gezamenlijke eten en werken: dit
alles doet goed. Die sfeer van gastvrijheid, van openheid, van vrede en
verbondenheid wil ik niet kwijt. Maar hier blijven gaat niet: ik heb ook een
ander leven elders.
De monniken die zich aan deze gemeenschap verbonden hebben,
blijven. Je neigt er dan toe een beetje jaloers op hen te worden. Maar ik
realiseer mij dat zij het leven hier misschien ook wel zo ervaren als ik mijn
leven thuis: te druk, te veel verantwoordelijkheid, stress en onrust. Want al
die duizenden gasten elke week weer, dat zal voor de broeders een hele opgave
zijn. Waar ik gast ben en juist weinig verantwoordelijkheid heb, hebben de zij
de hele last van verantwoordelijkheid en werk op hun schouders.
Kloosters zijn van oudsher gastvrije plekken waar de
broeders of zusters gasten opnemen en laten delen in hun wijze van leven. Maar
wie zelf intreedt, krijgt ook medeverantwoordelijkheid. Dankzij deze mensen die
de gemeenschap dragen, kunnen wij als gasten een week tot onszelf komen en ons
bezinnen op ons leven en onze keuzes.
Hier wil ik blijven. Die sfeer van rust en inspiratie wil ik
niet kwijt. Maar ik hoef dat ook niet kwijt te raken. De broeders moedigen ons
aan om iets van die sfeer en de kracht van hier méé te nemen naar huis. De
Geest van Taizé is zo nodig!
We zingen deze week vaak het lied met de tekst van broeder
Roger:
Heureux qui
s’abandonne à toi, ô Dieu, dans la confiance du cœur.
Tu nous gardes
dans la joie, la simplicité, la miséricorde.
Gelukkig wie zich op U verlaat, o God, met een hart vol vertrouwen.
U bewaart ons bij vreugde, eenvoud en barmhartigheid
Het is de bedoeling dat wij vanuit ons geraakt worden aan de
slag gaan op onze eigen plek in de wereld: ons gezin, ons werk, onze stad. Dit
jaar lezen we voorstellen voor het bewandelen van wegen van hoop in de
jaarbrief van de prior, broeder Aloīs:
"Hoe kunnen we
door middel van een eenvoudige en overzichtelijke levensstijl bijdragen om de
strijd aan te gaan tegen ecologische milieurampen en opwarming van de aarde en
in een grotere harmonie met de schepping leven? Deze strijd is niet alleen de
verantwoordelijkheid van de nationale leiders, maar van iedereen.
Moslims en christenen
kunnen samen zoeken naar praktische manieren om samen te getuigen van vrede en
om alle geweld uit naam van God te verwerpen.
Onder de Europeanen
zelf, maar ook in het contact met vluchtelingen, zijn vriendschap en
wederzijdse steun de enige weg naar vrede."
Het is niet de bedoeling om op deze heuvel in Taizé te blijven zingen, of om alleen maar
thee te drinken in zon. Er is genoeg te doen!!
