We hebben een plek boven in een dubbeldekkerbus bemachtigd.
Met ons kaartje kunnen we hier in Londen onbeperkt reizen met de metro maar ook
met de bus. We laten ons dus rijden, de stad door en genieten op onze hoge
zitplaats van het uitzicht.
De metro is razendsnel. We hadden opgezien tegen dit
ondergrondse vervoer, maar het is allemaal zo goed geregeld en overzichtelijk
dat we veel met de underground reizen. Het gaat snel en in no time zijn we weer
bij het volgende museum of de volgende kerk aangekomen. In de bus gaat het heel
langzaam: de straten zijn overvol en soms is de hele stad één grote file. Maar
wij hebben de tijd en wij kijken onze ogen uit.
Op de hoek van een straat is ineens een winkel met paraplu's: niets anders dan paraplu's. Beroemde gebouwen komen voorbij en voor ons rijden de bekende Engelse taxi's. Maar we verbazen ons het meest over de vele verschillende mensen. We zien vrouwen in minirokjes, maar ook vrouwen die compleet gesluierd zijn, we zien vrouwen met paars of blauw haar, vrouwen in Indiase sari, maar ook dames in jurken van kant met hoeden op (Engelser kan niet), mannen strak in pak maar ook in slobberige trainingsbroeken en met tatoeages over hun hele bovenlijf.
Op de hoek van een straat is ineens een winkel met paraplu's: niets anders dan paraplu's. Beroemde gebouwen komen voorbij en voor ons rijden de bekende Engelse taxi's. Maar we verbazen ons het meest over de vele verschillende mensen. We zien vrouwen in minirokjes, maar ook vrouwen die compleet gesluierd zijn, we zien vrouwen met paars of blauw haar, vrouwen in Indiase sari, maar ook dames in jurken van kant met hoeden op (Engelser kan niet), mannen strak in pak maar ook in slobberige trainingsbroeken en met tatoeages over hun hele bovenlijf.
Het is opvallend hier nog vrouwen zijn die een hoed dragen.
Dat zie je bij ons eigenlijk alleen op zondag, op de Veluwe. Maar hier horen
hoeden nog bij een mooie jurk. Wat we bij ons ook maar weinig zien, is de Niqaab.
Hier in de Londense straten zien we er vele, en als we in warenhuis Harrods
rondkijken, staan we er midden tussen. Ze zijn allemaal helemaal zwart en we
zien alleen twee ogen. Zelfs de handen van de draagsters zijn niet te zien,
omdat ze zwarte handschoenen dragen.
We moeten er wat aan wennen, aan die Niqaabs. Dat er behalve die ogen niets menselijks meer aan te zien is, is vreemd. En dat het dan ook nog allemaal zo diepzwart is. Deze zwarte gedaanten zijn heel onpersoonlijk en onherkenbaar. Ze lijken allemaal hetzelfde en laten zo goed als niets meer zien van de draagster. Onder die zwarte gewaden is het persoonlijke, het unieke verborgen. Ik vind dat jammer. Ik geniet altijd van mensen met een mooie jurk, een bijzondere hoed, van mooie stoffen, sieraden en kapsels. Maar al het mooie wordt bij een niqaab onder het zwarte verborgen.
Al die verschillende mensen met hun verschillend uiterlijk
lopen hier in die grote stad Londen dwars door elkaar. Mensen met heel
verschillende waarden en normen, met andere geloofsovertuigingen en andere
ideeën over wat mooi of goed is. We zien mannen met keppeltjes, vrouwen in
Nikaab, mannen met tulbanden. Dat zij zich door hun kleding verbinden met een
bepaald geloof vind ik ook wel weer mooi. Want het geloof verbindt mij met die
jood met dat keppeltje en die vrouw in Nikaab. Mijn geloof heeft geen
kledingvoorschriften. Ik hoef geen lange rokken te dragen of op zondag een
hoed. Maar ik draag een Taizé-kruisje om mijn hals. En juist géén zwart, omdat
voor mij geloof te maken heeft met de prachtige veelzijdigheid van kleuren in onze
wereld.
Vol verbazing bekijken wij die bonte veelkleurige wereld vol verschillen daar aan onze voeten, terwijl de bus stapvoets doorrijdt. Het is niet altijd makkelijk, al die verschillen tussen mensen. Maar het is ook weer heel mooi dat mensen allemaal zichzelf kunnen zijn en hun eigen keuzes kunnen maken. Of je nu je haar paars wilt spuiten, een niqaab wilt dragen of een mooie hoed op wilt zetten: hier in Londen kan het allemaal. Wat mij betreft is dat de uitdaging én de kracht van onze multiculturele wereld. Niet iedereen in zijn eigen hokje, tussen gelijkgestemden – maar ieder op zijn of haar eigen wijze deel van het grote geheel. Laten we elkaar daarvoor de ruimte geven: bikini of boerkini, niqaab of mijn bonte batikstof: allemaal zijn we mensen en sámen vormen wij de sámenleving!