Geen woorden, maar daden!

Met mijn zoon stap ik op de trein naar Amsterdam. Daar ligt het Nieuwe schip van Greenpeace: de Rainbow Warrior. Het is speciaal gebouwd om actie mee te kunnen voeren en ligt nu gloednieuw te wachten op zijn eerste vaart. Feestelijk wordt het gereedkomen van dit nieuwe schip gevierd met een festival en rondleidingen voor donateurs. Want door hen is de nieuwe Rainbow Warrior bekostigd: allemaal mensen die Greenpeace steunen en zo de aarde een stem geven. Onze zoon heeft zich opgegeven als vrijwilliger en mag een paar dagen rondleidingen verzorgen.

scheepsklok van de nieuwe Rainbow Warrior
fotografie: Auke-Florian Hiemstra

Hij komt na de eerste dag helemaal enthousiast thuis. Het is onder andere de sfeer van die dag die hem zo aanspreekt: hij noemt het een positieve sfeer van mensen met idealen. Hij vergelijkt het met de sfeer van het klooster van Taizé, waar hij ook die positieve energie ervaart. Het is voor iemand met grote zorgen om milieu en klimaat goed om te ervaren dat anderen die zorgen delen. En dat zij dezelfde vastbeslotenheid hebben om NIET bij de pakken neer te zitten, maar iets te doen. Onze zoon heeft die zorgen en dat verantwoordelijkheidsgevoel. Dat is niet altijd makkelijk, want dat wordt niet door iedereen begrepen.

Veel mensen steken hun kop in het zand of schuiven het klimaatsprobleem voor zich uit. ‘Het zal onze tijd wel duren’ of ‘het zal wel wat meevallen.’ – zo makkelijk kun je elkaar in slaap sussen. Vaak wordt er, ook in de politiek, liever voor het eigenbelang op korte termijn gekozen. De lange termijn en het belang van onze kinderen en van mensen in andere landen in werelddelen worden gemakshalve even vergeten. Ik zie hoe het mijn zoon boos en wanhopig maakt. 

We dwalen rond op de ‘green market’ bij de Rainbow Warrior. We zien films over Greenpeace-acties en we eten biologische, vegetarische lekkernijen. Hier zijn mensen die zich bewust zijn van de ernst van de situatie voor onze aarde. Hier zijn mensen die zich verantwoordelijk voelen, die tijd, energie en geld willen steken in het zoeken naar oplossingen. Ik verbaas me er vaak over, dat er in de kerken nog zo weinig aandacht is voor het milieu, voor klimaatverandering en voor het denken over onze levensstijl.

Het nieuwe schip van Greenpeace,
foto van www.yachtforums.com

Mijn zoon is niet zo’n kerkganger. Maar hij is een mens vol passie. Hij beseft de enorme waarde van de natuur, de wonderen en mogelijkheden die de natuur herbergt. Hij weet, dat wij er deel van uitmaken; onlosmakelijk zijn we ermee verbonden. Hij kan niet toekijken hoe wij de wereld naar de knoppen helpen. En zo gaat hij op deze zaterdagen naar Amsterdam om een steentje bij te dragen. Zo eet hij vegetarisch, omdat dat de aarde en het klimaat het minst belast. Geen woorden, maar daden, en ik denk aan de bijbelse profeten. Elke tijd heeft profeten nodig. Onze tijd zeker óók. Op de site van Greenpeace staat:

‘Onze aarde is in gevaar en heeft jouw hulp nodig! 

Kom nu in actie en help het tij te keren. 

Want het is nog niet te laat.’

Onze aarde: dat impliceert dat het van ons samen is. Maar meer nog: de aarde is niet van ons, maar we hebben hem te leen.

Wij hebben de aarde niet als een kostbare erfenis in beheer

maar wij hebben haar van onze kinderen te leen.

Dat besef mag ons niet zozeer tot woorden, maar vooral tot daden brengen. En wat is er dan nog veel te doen!